نسبیت فرهنگی از منظر قرآن

آیا نسبی نگری فرهنگی درست است، یا نه این پرسشی است که پاسخ آن می تواند مثبت یا منفی باشد، با استدلال بر نفی یا اثبات. پرسش دیگر این است که صرف نظر از درستی یا نادرستی نسبی نگری فرهنگی، قرآن با این دیدگاه موافق است یا مخالف در این نوشتار، نه هدف ما رد یا اثبات نسبی نگری است، و نه تبیین تفصیلی ابعاد این مساله، بلکه می خواهیم چند خط برجسته از این نظریه را در ترازوی قرآن بگذاریم، تا ببینیم کدام کفه سنگین تر است.عنوان این بحث می رساند که این پژوهش نگاهی درون دینی دارد، حال آن که خود این نگره از فراز بر فرهنگها نظر دارد؛ با نگاهی برون دینی. ممکن است نتیجه این باشد که قرآن نسبیت فرهنگی به معنای یکسان بودن ارزش ارزشگذارهای متفاوت در فرهنگها و طرد خردگرایی در روند ارزیابی فرهنگها را نمی پذیرد. آنها که از نسبیت فرهنگی سخن می گویند می پذیرند که ادیان و کتابهای آسمانی مروج یک نگره و فرهنگ متناسب با آن هستند و فرهنگهای دیگر را بویژه در نظام ارزشگذاری ها هم سنگ ارزشگذاری دین نمی دانند، و در نتیجه عناصر اساسی فرهنگهای دیگر را طرد می کنند. آری قرآن نسبیت فرهنگی را نمی پذیرد، همان گونه که همه ادیان دیگر فقط خود را بر حق می دانند. نخستین گام در پذیرش نسبیت فرهنگی این است که از سنگین تر تلقی کردن یک فرهنگ در نظام ارزشها بر فرهنگی دیگر پرهیز شود و یکسانی ماهیت انسان در همه زمانها و جامعه ها مورد تردید قرار گیرد، یا نفی شود.