توان بخشی سنتی در روستا( مورد : معلولین و سالمندان در روستاهای استان تهران)

تخمین حدود 10% معلولیت از سوی جامعه جهانی، برای کشور ایران که براساس آمار عمومی سال 1385 دارای جمعیتی بالغ بر حدود 70 میلیون نفر است می تواند بطور تقریب 7 میلیون نفر معلول در انواع مختلف داشته باشد که با توجه به گستردگی و وسعت کشور و مشکلات ناشی از آن مخصوصا در روستاها به نوعی خدمات توانبخشی بویژه از نوع دانش و روش های بومی و سنتی روستاها نیازمند می باشد هدف از این بررسی شناخت بیشتر مسایل و مشکلات معلولین و نیازهای توانبخشی آنان به ویژه ساخت الگوهای سنتی حل مشکلات معلولین در روستاها می باشد. روش این مطالعه بصورت مقطعی پیمایشی در 23 روستای استان تهران و از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه محقق ساخته از 134 خانواده دارای معلول یا سالمند نیازمند بصورت نمونه گیری غیر تصادفی Judemental که به تعبیر کرلنجر نمونه گیری propositional است انجام شده است. از مجموع یافته ای این بررسی 13 درصد معلولین جسم حسی و 35 درصد حسی حرکتی و 21 درصد معلولین ذهنی و 28/5 درصد چند معلولیتی و 2/5 درصد نیز فاقد بعضی اندام ها بوده اند. از جامعه مورد مطالعه 26 درصد معلولین در سن کار، ناتوان در اثر معلولیت هستند و بیشتر چند معلولیتی جمعی حرکتی بوده و تنها 20 درصد معلولین کمک کار خانواده بودند ضمنا 66 درصد از معلولین مورد مطالعه در سن ازدواج در اثر معلولیت ازدواج نکرده و تنها 30 درصد آنها متاهل بودند. از جمله نتایج می توان به احساس نیاز خانواده های روستایی در زمینه پیشگیری از معلولیت ها، سوادآموزی، حرفه اموزی، اشتغال اقدامات درمانی و توانبخشی اشاره کرد. ضمن این که تامین هزینه های درمانی و خدمات توانبخشی نیز برای معلولین روستایی به هر نوع ممکن از ضروریات است. احیاء و توسعه روش های توانبخشی سنتی از جمله پیشنهادات این تحقیق است.

Keywords:

روستا , معلول , سالمند , توانبخشی سنتی