بهینه سازی سازه های دوبعدی با استفاده از روش مینیمم رشد سازه های پایه با گره های شناور

روش‎های بهینه یابی بر اساس سازهی مبنا و مینیمم رشد سازه پایه با گره های ثابت از جمله روشه‎ای مفید و موثر در بهینه‎یابی سازه های گسسته می باشد، اما کندی فرآیند بهینه یابی در روش سازه مبنا برای سازه های بزرگ دو بعدی به دلیل زیاد بودن تعداد اعضای سازه مبنا، سبب می شود که زمان زیادی برای حل مسایل تلف شود و ثابت بودن گره‎های خرپا در روش مینیمم رشد سازه پایه با گره های ثابت که باعث میشود سازه در برخی موارد بهینه محلی را بیابد در این مقاله سعی شده است تا با ارایه روشی نوین، بهینه یابی سطح مقطع و توپولوژی خرپاها به نحوی انجام شودکه مشکلات مذکورتا حدامکان برطرف شود. بدین منظور الگوریتم مینیمم رشد سازه پایه با گره‎های شناور ارایه شده است. در این روش به جای شروع از سازه‎پایه با حداکثر اعضای ممکن سازه، با سازه ای با حداقل اعضا شروع می شود و سازه پایه تا زمان ارضا کردن شرایط مساله رشد می کند و تمامی گره ها به سازه‎ ابتدایی به صورت شناور اضافه می شود و سپس در این مقاله از چند مثال استاندارد استفاده شده است که با استفاده از نرم افزار متلب کدنویسی شده است. جواب های به دست آمده به روش مینیمم رشد سازه پایه با گرهه ای شناور با استفاده از الگوریتم بهینه سازی ازدحام ذرات با سایر روش‎ها مقایسه شده است. نتایج مقاله نشان می دهد روش مینیمم رشد سازه پایه با گره های شناور سرعت همگرایی بسیار بالایی نسبت به روش سازه پایه و بهینه مطلق‎تری نسبت به مینیمم رشد سازه پایه با گره های ثابت دارد.

Keywords:

بهینه سازی , روش مینیمم رشد سازه پایه با گره های شناور , سازه های دو بعدی , بهینه سازی ازدحام ذرات