بررسی مقایسه ای و آماری فضای سبز شهری بر حسب تراکم ساختمانی و جمعیتی مناطق ده گانه تبریز

شهر یک سیستم اکولوژی پیچیده است که دارای سه بخش طبیعی، اجتماعی و اقتصادی و حتی در بعضی مواقع سیاسی است. فضای سبز شهری، زیربنای بخش طبیعی شهر و همچنین بخش اصلی تولید طبیعی درساختار شهر است. قرار گرفتن در فضای مدرن و افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی، شهرها را به کانون تجمع های زیستی و فعالیت های مختلف و متنوع تبدیل کرده و ضرورت ایجاد فضاهای جدید شهری ، برای پاسخگویی به نیازهای روز افزون شهرنشینان به تدریج باعث کاهش سهم پار کها و فضای سبز شهری گردیده است که ماحصل آن آلودگی های زیست محیطی موجود می باشد.روش انجام این پژوهش توصیفی- تحلیلی و کاربردی است. به منظور دستیابی به توسعه پایدار شهری تبریز مناطقده گانه این شهر به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و با روشتوصیفی- تحلیلی است که از طریق مطالعه کتب، مقالات، آمار نامه ها و مراجعه حضوری به سازمانهای ذیربط جمع آوری شده است نتایج حاصله از آن حاکی است که سرانه اختصاص یافته به کاربری فضای سبز تبریز برابر با12/76 مترمربع است که با استانداردهای ارایه شده از سوی وزارت راه و شهرسازی که 12-7 مترمربع تعیین شدهاست، مطابق ندارد اما هیچ همخوانی بین جمعیت و پارکها وفضای سبز تبریز وجود ندارد. پیشنهاداتی نظیر علمی ومکانیزه نمودن مدیریت از حالت سنتی به علم روز، ضرورت استفاده از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)استفاده از ابزار قانونی و تامین اعتبارات لازم، مشارکت شهروندان و تشکیل انجمن های محلی (NGO)، طرحراهبردی فضای سبز، مکان یابی و احداث پارکهای جدید براساس سلسله مراتب که در آن اصول برنامه ریزی واستانداردهای مکان یابی آن و غیره در نظر گرفته شده است.

Keywords:

توسعه فضای سبز , معماری شهری , تراکم , توزیع متناسب , تبریز