اولویت بندی ایستگاه های آتش نشانی شاهرود با استفاده از روش TOPSIS جهت تخصیص منابع

تجهیزات و تاسیسات پایه و اساس سکونتگاه های شهری را تشکیل داده و کمبود و نقص آنها مشکلاتی را برای شهروندان به وجود می آورد. اعتبار و اهمیت هر شهر بسته به این خدمات و تاسیسات دارد. هرچه ارایه این خدمات بهتر باشد زندگی در آن راحت تر و هزینه زندگی در آن برای شهروندان کمتر خواهد بود. اگر این خدمات در مکان های مناسب و به اندازه کافی باشد از هزینه های اقتصادی و زمانی ساکنین به نحو محسوسی کاسته خواهد شد و لازمه این امر تحقیق و کنکاش علمی و کارشناسی است که باید از سوی سازمان ها و ارگان های مختلف حمایت شود[1] . یکی از وظایف اساسی مدیریت شهری یا به عبارت بسیار روشن شهرداری ها، سازماندهی نظام مدیریت همه جانبه خدمات رسانی می باشد . از این رو عمده ترین وظایف شهرداری ها به موضوع خدمات اختصاص می یابد. به منظور دستیابی به این مدیریت کارآمد همواره مقوله کاربری ها و چگونگی تخصیص فضای شهری به کاربری های متفاوت مطرح می گردد[2]. در طی چند دهه اخیر شهر نشینی در ایران رشد سریعی داشته است و بالطبع با توجه به افزایش سریع شهر و رشد غیر منطقی شهر ها سیستم ایمنی شهر نیز باید در همین راستا بهبود پیدا کند تا بتواند پوشش کافی را بر کل شهر داشته باشد[3]. تمامی دوران زندگی بشر بی نیاز از برنامه ریزی نبوده است و از زمان آغازین زندگی بشر در سکونتگاه ها، اندیشمندان و سیاستمداران برای فراهم کردن امکان زیست بهتر در مراکز جمعیتی خصوصا شهرها طرح هایی را به مورد اجرا گذاشته اند [4]. به دلیل تنوع و پیچیدگی مسایل شهری، توصیف، تحلیل و پیش بینی رفتار آنها امری بس دشوار است. به همین جهت در قرن اخیر خصوصا در دهه های نیمه دوم قرن حاضر برنامه ریزان به منظور کاستن از پیچیدگی سیستم و قابل کنترل کردن آن به استفاده از مدل های کمی و ریاضی توسل جسته اند[5]. مدل ها را می توان به روش های مختلفی طبقه بندی کرد، اما اساسا مدل ها به دو دسته فیزیکی و انتزاعی تقسیم می شوند[6]. برتیون هریس (1967)، مدل را طرحی تجربی بر اساس نظریه تعریف کرده است[7]. لاری مدل ها را بر اساس خواست های استفاده کنندگان به سه دسته تقسیم کرده است : مدل های توصیفی، مدل های پیش بینی کننده و مدل های برنامه ریزی[1]. برنامه ریزی جریانی است آگاهانه که هر سازمان یا جامعه بر مبنای امکانات و منابع محدود، سعی در ایجاد تغییر و تحول در وضع موجود، جهت نیل به مطلوب ترین وضعیت ممکن در مقطع زمانی مشخص دارد[4]. در تعریفی دیگر سیستم تصمیم گیری جهت تعیین مناسب ترین خط مشی در مقطع زمانی معین به منظور دستیابی به هدف هایی که در رابطه با امکانات و نیاز های آینده تعیین می شوند