بررسی نقش تعدیلی میزان توسعه یافتگی محل سکونت گردشگر بر رضایت مندی گردشگران مذهبی از توسعه ی اماکن گردشگری و رابطه ی ویژگی های جمعیت شناختی با رضایت مندی (مطالعه موردی: کلانشهر مشهد)

گستردگی و توسعه ی فضاھای تجاری، اقامتی و تفریحی موجب تغییر چھره ی شھر مشھد به عنوان دومین کلانشھر ایران طی دھه ی گذشته شده است، ھدف اصلی این پژوھش ضمن بررسی تاثیر توسعب ی اماکن گردشگری بر رضایتمندی گردشگران مذھبی، بررسی نقش تعدیلی توسعه یافتگی محل سکونت گردشگر بر رابطه ی مذکور و ارتباط ویژگی ھای جمعیت شناختی با رضایتمندی گردشگران می باشد. روش پژوھش حاضر توصیفی - پیمایشی و از نوع کاربردی است که در آن با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته، به بررسی تاثیر توسعه ی اماکن گردشگری شامل مراکز خرید، مراکز اقامتی (ھتل ھا) و مراکز تفریحی (پارک ھای آبی) بر رضایتمندی گردشگران مذھبی مشھد پرداخته شده است. جامعه ی مورد مطالعه گردشگران مذھبی ھستند که در نوروز 1395 به مشھد سفر نموده اند. با توجه به نامحدود بودن جامعه ی مورد مطالعه، 420 پرسشنامه که پایایی و روایی آن به وسیله ی آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی تاییدی مورد سنجش قرار گرفته است از طریق نمونه گیری غیر احتمالی در دسترس بین گردشگران مذھبی توزیع گردید. نتایج رگرسیون چند متغیره نشان داد که بین توسعه ی اماکن گردشگری و رضایت مندی گردشگر مذھبی رابطه مثبت و معنا داری وجود دارد و از بین متغیرھای مستقل و موثر در مدل، متغیر توسعه ی مراکز تفریحی بیشترین تاثیر را بر رضایت گردشگران مذھبی به عنوان متغیر وابسته دارد و پس از آن متغیرھای توسعه ی مراکز اقامتی و توسعه ی مراکز خرید بر رضایت گردشگران مذھبی موثر ھستند. ضمنا میزان توسعه یافتگی محل سکونت گردشگر نقش تعدیلی بین توسعه ی اماکن گردشگری و رضایتمندی گردشگران ایفا نمی کند درحالی که از میان ویژگی ھای جمعیت شناختی (جنسیت و سن)، بین جنسیت با رضایتمندی، رابطه ی معناداری وجود دارد.

Keywords:

رضایت مندی , توسعه ی اماکن گردشگری , گردشگر مذهبی , توسعه یافتگی محل سکونت گردشگر , ویژگی های جمعیت شناختی