بررسی رابطه محیط طبیعی ومحیط مصنوع در ارتقاء امنیت محیطی (نمونه موردی حصار طرقبه)

امنیت اساسی ترین نیاز انسان در رایطه با محیط زیست است. و اهمیت ویژه ای برای بهره مندی انسان از احساس آرامش و آسایش محیطی دارد.محیط انسان ساخت به عنوان بخشی از محیط زیست می باشد که در تعامل با محیط طبیعی است.از این رو درتقابل انسان و محیط، امنیت یکی از شاخص های کیفی مورد توجه در بهبود بخشیدن رابطه این دو می باشد. محیط طبیعی از گذشته دور مورد توجه انسان قرار دارد ونقش مهمی در تامین نیاز های زیستی واجتماعی انسان داشته وهمواره رابطه بین انسان و محیط موجب شکل گیری محیط های انسان ساخت شده است.این محیط ها که به دست انسان در دل طبیعت ساخته شده موجب کنش ها واسیب های فراوان به هر دو محیط گشته است .هدف از این پژوهش بررسی نقش امنیت در ارتقاء تعاملات وارتباطات بین محیط طبیعی وانسانی می باشد. در این مقاله تلاش شده است که با شناخت رابطه محیط طبیعی وانسانی به بررسی میزان اثر گذاری امنیت پرداخته شود.این مقاله با به کارگیری روش توصیفی- تحلیلی،به ببر داده های حاصل از برداشت میدانی و با سنجش پایایی تحقیق از آلفای کرونباخ ،در سطح محله حصار تحلیل کرده و در نتیجه نشان می دهد که رابطه محیط طبیعی و مصنوع در ایجاد امنیت به کیفیت دو محیط و روابط آنها بستگی دارد میزان هرچه معیار های محیطی از سطح ایمنی کمتری برخوردار باشد ونیز عوامل مصنوع مطلوب نباشد میزان آسیب ها ناشی از این رابطه افزایش یافته وموجب نامنی در آن فضا می شود. و درنتیجه تعاملات و ارتباطات محیط طبیعی و انسانی کاهش می یابد.

Keywords:

امنیت , محیط زیست , محیط طبیعی , محیط مصنوع , انسان ومحیط , حصار