بهبود توازن بار در محیط رایانش ابری در زمان اجرا با استفاده از الگوریتم ژنتیک تطبیقی پویا

افزایش تقاضاها برای استفاده از منابع رایانشی موجب پیدایش انواع سیستم های موازی و توزیع شده گردیده است. استفاده موثر از این منابع، موجب بهبود انواع معیارهای سیستم از جمله توان عملیاتی، بهره وری، زمان پاسخ و... می گردد. مساله توازن بار تلاش می کند تا با متعادل سازی بارهای کاری، بر روی واحدهای پردازشی موجود در سیستم، موجب بهبود بسیاری از معیارهای مهم در ارزیابی آن سیستم گردد. هر چه که یک الگوریتم توازن بار در توزیع مناسب بار بر روی انواع واحدهای رایانشی، توانمندتر باشد، در نهایت سیستم رایانشی عملکرد بهتری خواهد داشت. هدف از این پژوهش، بهبود یک الگوریتم توازن بار بر مبنای الگوریتم ژنتیکی است که در آن تعاملات خارجی میان وظایف در نظر گرفته می شود و تا جای امکان با محلی کردن ارتباطات خارجی، سعی در کاهش makespan می گردد. این روش بگونه ای عمل می کند که در هنگام کند شدن سرعت همگرایی به راه حل مناسب، درصدهای تقاطع و جهش را تغییر می دهد. نتایج حاصل از آزمایش های انجام شده، بطور واضح، افزایش قابل توجه سرعت همگرایی به پاسخ مطلوب را نشان می دهند.

Keywords:

توازن بار , رایانش ابری , ژنتیک , ژنتیک تطبیقی پویا