تحلیل توان جمعیت پذیری نواحی کلانشهر تبریز

افزایش جمعیت شهرها و چگونگی اسکان آنها یکی از مشکلات شهرهای امروزی میباشد و با توجه به لزوم حفظ اراضی کشاورزی و طبیعی و همچنین کاهش هزینه های شهری، مساله توزیع جمعیت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. توزیع مطلوب جمعیت در سطح شهر امکان استفاده بهینه از شرایط موجود را فراهم می نماید. پژوهش پیش رو با هدف سنجش کالبدی و بررسی توان و امکان جمعیت پذیری هر یک از نواحی شهری تبریز با تاکید بر الگوهای نوین شهرسازی تدوین شده است. در این راستا ابتدا روند تحولات جمعیت، مساحت و تراکم جمعیتی کلانشهر تبریز مطالعه میشود. در ادامه نواحی شهری کلانشهر تبریز با عنایت به ضوابط صدور پروانه ساختمانی شهرداری تبریز (سطح اشغال 60 درصد و فضای باز 20 مترمربع برای هر واحد مسکونی) تعداد واحدهای مسکونی و توان جمعیت پذیری نواحی این کلان شهر پیش بینی میشود. نتایج حاکی از آن است که طی سالهای 1335 تا 1385 تراکم ناخالص جمعیتی کلانشهر تبریز به طور پیوسته طی سال های مذکور کاهش یافته است. همچنین، رشد سالانه مساحت کلان شهر تبریز طی سال های 1335 تا 1385 بیش از رشد سالانه جمعیت بوده و میتوان نتیجه گرفت، شهر تبریز با پراکنش و گسترش افقی روبرو بوده است. بررسی توان جمعیت پذیری مناطق شهرداری تبریز نشان می دهد که نواحی (3-5)(6-2)(6-1)، به ترتیب با برآورد جمعیتی بالغ بر 2653962 و 1290590 و 837540 نفر بیشترین توان جمعیت پذیری را خواهند داشت و نواحی (5-2)(2-1)(10-2)، با برآورد جمعیتی بالغ بر 123486، 12738 و 178853 نفر کمترین توان جمعیت پذیری را خواهند داشت. در مجموع توان جمعیت پذیری برای نواحی کلان شهر تبریز 15923399 نفر برآورد می شود.

Keywords:

گسترش شهری , الگوی پراکنده , توان جمعیت پذیری , نواحی تبریز