بررسی نظریات توانمند سازی سکونتگاه های غیر رسمی با رویکرد اجتماعی-اقتصادی

اسکان غیر رسمی خصوصا در کشورهای جهان سوم یکی از عوارض رشد فزاینده شهر نشینی تلقی می شود، و امروزه یک میلیارد نفر از جمعیت جهان در این سکونتگاه ها زندگی می کنند. تاکنون رویکردهای متعددی برای حل این مشکل در سطح جهان به کار گرفته شده که هیچ یک موفقیت آمیز نبوده است. این رویکردها در دهه 1980 منجر به شکل گیری راهبرد توانمندسازی گردید که در آن بر مشارکت مردمی و توسعه ظرفیت های اجتماعی تاکید می شود. پژوهش حاضر به بررسی مبانی ونظریه های مطرح در مبحث سکونتگاه های غیر رسمی بوده، تا مسایل و مشکلات آن را شناسایی و با استفاده از راهبرد توانمندسازی راهکارهای مناسبی جهت ساماندهی ارایه کند. محقق، اهداف خود را بر اساس چارچوب نظری رویکرد توانمند سازی و انطباق آن با شرایط محدود، تدوین نموده است. اهدافی که به دنبال شناسایی ظرفیت های موجود در اجتماع محلی است تا با استفاده از آن نهادهای محلی و سرمایه بخش خصوصی را در فرایند توانمند سازی دخیل نمایید . در ادامه سنجه هایی جهت انجام بررسی های لازم معرفی گردیده و با مطالعات کتابخانه ای و اسنادی شناخت لازم حاصل شده است. دستاوردهایی که در این فرایند حاصل گردیده به شرح ذیل است: سکونتگاه غیر رسمی دارای ظرفیت هایی نظیر همبستگی های اجتماعی، نیروی کار بالفوه، زمین های مستعد و غیره می باشند که با بهره گیری از این ظرفیت ها می توان علاوه بر تشکیل نهادهای محلی به منظور تحقق توانمندسازی، به ترغیب بخش خصوصی جهت حضور در پروژه های اقتصادی توانمند ساز پرداخت. لازم به ذکر است که دستیابی به اهداف توانمندسازی نیازمند مشارکت های مردمی، حمایت های بخشی دولتی یا عمومی، سازمان های خیریه و سایر سرمایه گذاران بخش خصوصی است.

Keywords:

توانمندسازی , ظرفیت اجتماع محلی , نهاد سازی , سرمایه بخش خصوصی