بشر در طول تاریخ برای
تثبیت خاک و پایدار نمودن خاک از تثبیت کنندهها استفاده می کرده، مثل تثبیت کنندههای قیری استفاده می کرده است. امروزه با توجه به لزوم سرعت بیشتر وهزینه کمتر در ساخت زیرسازها استفاده از فن آوری
نانو پلیمر در این مبحث ،ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه از CBR 4+ به عنوان عامل تثبیت کننده استفاده شده است که با توجه به اینکه در ایران یکی از مشکلات اصلی تثبیت خاکها در پروژه های بزرگ خصوصا پروژه های راه سازی وجود عامل
رس است که با استفاده از تکنولوژی نانو این نقیصه تبدیل به مزیت شده است، زیرا یکی از شرایط عمل کرد این نانوپلیمر وجود حداقل 15 %
رس در خاک است.با این شرایط علاوه بر ارزانی وسرعت عملیات اجرایی در مورد جادهها نیاز چندانی به روسازی و یا لایه روکش آسفالتی به جز در مواردی که اجبار در مورد لایه آسفالت وجود دارد نیست از همه مهمتر توانایی خود ترمیمی این لایه ها با استفاده از حرکت ترافیک بر روی سطح رویی لایه تثبیت شده است . CBR 4+ محصولی ترکیبی ازمشتقات سنتزی(thio) بوده و یک لایه حفاظتی روغنی روی سطح خاک و ذرات خاک
رس را می پوشاند. این محصول حرکت پذیری یون و مبادله آنرا کاهش داده و همزمان با حذف نمودن جذب آب این مواد را آب گریز می نماید. در نتیجه ماده خاکی کمتر به رطوبت حساس بوده، باعث کارآیی بیشتر و توان فشردگی و بهم پیوستن بهتر ذرات توسط تجهیزات و ماشین آلات عبوری میگردد . بهم پیوستن بهتر ذرات به معنی سایش بیشتر داخلی و بهبود ظرفیت باربری است. در این مقاله به پروژه های عملی آزمایشگاهی اشاره شده که در ایران اجراشده وشرایط آن با دیگر تثبیت کنندهها مقایسه شده است