اثربخشی آموزش روان درمانی مثبتنگر بر میزان عزت نفس و رضایت از زندگی زنان دارای جرایم اخلاقی زندان مرکزی شهر کرمان

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر میزان عزت نفس و رضایت از زندگی زنان دارای جرایماخلاقی زندان مرکزی شهر کرمان بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، شبه تجربی با طرح پیش آزمون وپس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان دارای جرایم اخلاقی در زندان مرکزی شهر کرمان در سال1395 به تعداد حدود 400 نفر تشکیل دادند. از بین آنان تعداد 40 نفر (20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه کنترل) با روشنمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت(1967) با 58 سوال و چهار بعد (عمومی، خانوادگی، اجتماعی و شغلی) و پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و همکاران (1985) با 5 سوال استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل کواریانس تک متغیره (آنکوا) و تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) استفاده شده است. نتایج نشان داد که آموزش روان درمانی مثبتنگر بر میزان عزتنفس زنان دارای جرایم اخلاقی تاثیر معناداری نداشت ولی بر میزان رضایت از زندگی زنان دارای جرایم اخلاقی تاثیر معناداریداشته است.

Keywords:

زنان , روان درمانی مثبتنگر , عزت نفس , رضایت از زندگی , جرایم اخلاقی