مقایسه عملکرد غشاهای الیاف میان تهی پلی وینیلیدین فلوراید و پلی سولفون برای جذب شیمیایی گاز دی اکسید کربن توسط محلول مونواتانول آمین

محلول های پلیمری پلی وینیلیدین فلوراید (PVDF) و پلی سولفون (PSf) با غلظت 18 درصد وزنی پلیمر در حلال 1 متیل- 2 - پیرولیدون (NMP) ساخته شدند. غشاهای فیبری میان تهی PVDF و PSf به روش جدایش فازی مرطوب از محلول های تهیه شده ساخته شدند. خواص و مشخصات غشاهای ساخته شده شامل متوسط قطر منافذ غشا، تخلخل موثر سطح، نفوذپذیری گاز، فشار بحرانی ورود آب به منافذ غشا، زاویه تماس آب و تخلخل کل بررسی گردیدند. ساختار غشاهای ساخته شده با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) بررسی شد. تصاویر SEM نشان داند که غشای پلی سولفون دارای ساختار انگشت مانند ضخیم نزدیک سطح خارجی غشا همراه با ساختار اسفنج مانند با ضخامت کم را نزدیک سطح داخلی غشا و غشای پلی وینیلیدین فلوراید دارای ساختار اسفنج مانند ضخیم همرا با ساختار انگشت مانند با ضخامت کم در سطح داخلی و بیرونی غشا می باشند. غشای PVDF در مقایسه با غشای PSf مقاومت غشا در مقابل خیس شوندگی، تخلخل موثر سطح، زاویه تماس با آب و نفوذ گاز نیتروژن بیشتری را نشان داد. جذب شیمیایی گاز دی اکسید کربن (CO2) توسط محلول مونواتانول آمین (MEA) با استفاده از سیستم تماس دهنده غشایی گاز- مایع انجام گرفت. نتایج آزمایشات جذب گاز نشان داد که شار جذب گاز دی اکسید کربن غشای پلی وینیلیدین فلوراید از غشای پلی سولفون بیشتر است. برای این غشا در شدت جریان مایع جاذب 1-ml.min 300 حداکثر شارجذب گاز دی اکسید کربن برابر با 1-s؛2-mol.m ؛3-10×8/10 بدست آمد.

Keywords:

تماس دهنده غشایی گاز مایع , غشای فیبری میان تهی , جذب شیمیایی گاز دی اکسید کربن , پلی وینیلیدین فلوراید , پلی سولفون