روش تفسیر نزد ابن سینا و مقایسه آن با ابوحامد غزالی

طریقه حکمای اسلامی در تفسیر متون و حیاتی و الهی همواره با مخالفت اهل ظاهر مواجه بوده است. ابن سینا همه معارف از جمله معارف عقلی و وحیانی را افاضه عقل فعال می داند و به این ترتیب وحی و عقل را هم سنخ هم می شمارد و معتقد است حکیمی که با عقل به کشف مراتب هستی می پردازد به معنای آیات نیز دست می یابد ومی تواند معنای رمزی و تمثیلی آیات قرآن را با عقل خود کشف کند. در مقابل، غزالی با تاکید بر حفظ ظاهر، عموم را از هرگونه تفسیر پرهیز داد و مسیر سلفی گری را توضیح و توجیه کرد؛ اما او نیز پس از تحول به عرفان، راه باطن را پسندید و در تفسیر به همان طریقی رفت که ابن سینا را به سبب آن محکوم میکرد. با مقایسه تفسیر ابن سینا و غزالی از آیه نور، شباهت و یکسانی این دودر اصول تاویل به رغم اختلافات جزیی بیشتر معلوم می شود. این تغییر موضع غزالی گواه بر این حقیقت است که اعتقاد به مراتب هستی و سایر اصول با ظاهر گرایی جمع پذیر نیست و این مبانی به همین شیوه تفسیری می انجامد. بنابراین، در تفسیر می توان با حفظ اعتدال، مسیر صحیح تاویل و تفسیر را بر این اساس به دست آورد.

روش تفسیر نزد ابن سینا و مقایسه آن با ابوحامد غزالی Keywords:

تفسیر , تاویل , ابن سینا , غزالی , باطن گرایی , نص گرایی