راهبرد جدید اکسایش واسط های سطح لاستیک ها با یون نقره (II)

جفت یون های فلزی واسطه همچون نقره(I) -نقره (II)، سریم (III) -سریم (IV)، کبالت (II) -کبالت (III)، منگنز (II)- منگنز (III) ، به دلیل پتانسیل اکسایش زیاد آن ها به عنوان اکسنده های قوی و پایدار در روش جدید اصلاح سطح پلیمرها، به ویژه لاستیک ها از راه اکسایش الکتروشیمیایی واسطه ای (MEO) به کارگرفته می شوند. فلز واسطه نقره دارای بیشترین پتانسیل اکسایش و آثار اکسایشی است. بدین جهت در این روش از آن نسبت به سایر فلزهای واسطه بیشتر استفاده می شود. به دلیل اهمیت اصلاح سطح و اکسایش سطحی لاستیک ها برای بهبود کارایی های ثانویه آن ها، همچون بهبود چسبندگی و امتزاج پذیری و لزوم درنظر گرفتن جنبه های اقتصادی و زیست محیطی، استفاده از این روش به طور روزافزون در حال گسترش است. افزایش محتوای اکسیژن، تغییرات شکل شناسی و توپوگرافی، آب دوستی و قطبش، ایجاد گروه های عاملی جدید، از بین بردن لایه مرزی ضعیف سطحی در سطح لاستیک های اصلاح شده از جمله مزایای این روش است. همچنین، سرعت اکسایش زیاد و مصرف انرژی کم و بازگشت پذیری فلز واسطه از برتری های روش MEO است. در این مقاله، افزون بر مرور اجمالی سازوکارهای اصلاح سطح با روش الکتروشیمیایی واسط های، تغییرات ناشی از این روش در سطح لاستیک ها شرح داده می شود.

Keywords:

الاستومر , عمل آوری , اکسایش , اکسایش الکتروشیمیایی واسطه ای , نقره (II)