گشودگی به دیگری به مثابه شرط اخلاقی دیالوگ

گادامبر پیش داوری ها را شرط امکان فهم می داند. اما دخالت پیش داوری ها در فهم به معنای ذهنی و دلخواهانه شدن فهم و دیالوگی نبودن ان نیست که یک رابطه یک سویه، به مثابه تحمیل ذهنیت تمنای خودمان بر دیگری باشد و دیگری بودن او و انسانیت اش را نادیده بگیریم. گادامبر با تمسک به مفهوم بازی و تمایز میان game و play حرکت رفت و برگشتی فهم و ساختار دیالوگی آن را آشکار می کند ازاین رو رابطه میان من و دیگری مانند رابطه میان سوژه و ابژه دکارتی یک رابطه سلطه جویانه و غیراخلاقی نیست. هیچ کس طرفین گفتگو در دیگری سلطه نمی یابد و امتزاج افق ها، به معنای سلطه افقی بر افق دیگری نیست. است که حتی آزادانه تصمیم و ترکیدگی دیگر می شوند و خودشان را درگیر حقیقت موضوع مورد بحث می کنند از نگاه گادامبر این درگیری اصلی در فرآیند بازی فهم به معنای گشودگی به دیگری است که تنها در ساختار دیالکتیکی دیالوگ، ممکن است و به مثابه شرط اخلاقی آن است. زیرا ما در فرآیند پرسش و پاسخ با اذعان به نادانی خویش به حقیقت موضوع با پرسیدن آغاز می کنیم و پیش داوری های خودمان را با گوش سپردن به گفته های دیگری مورد ارزیابی و اصلاح قرار می دهیم و با فروتنی و بردباری با دیگری مواجه می شویم که همگی مظهر فرآیندی اخلاقی هستند. گشودگی به مثابه شرط اخلاقی دیالوگ و لوازم آن مورد بررسی این مقاله است.

Keywords:

دیالوگ , بازی فهم , پیش داوری , گشودگی , دیالکتیک , دیگری