تاملی بر معنای مرگ اندیشی در فلسفه هایدگر

مقاله حاضر سعی می کند تا مساله مرگ را از دریچه تازه هستی شناسی تو دستی مورد بررسی قرار دهد. منظور ما از هستی شناسی تو دستی نحوهای از مواجهه با هستنده های تو دستی ( هستی های ابزاری) و افق های انضمامی حیات است که در تفکر مارتین هایدگر بسط پیدا کرده است. این هستی شناسی که به نظر ما روش خاص خاص هایدگر در بررسی هر موضوعی است موضوعات و افق های حیات انسانی را در بستری عملی و درگیرانه مورد بررسی قرار می دهد یکی از این افق های انضمامی هستی شناسی تودستی، مرگ است که به علت اهمیت قاطع بر حیات بشر و تاثیر عظیم بر جهان بینی انسان شایسته است که مورد تحلیل دقیق قرار گیرد. برای رهیابی صحیح به مساله مرگ در فلسفه هایدگر و نشان دادن تمایز مرگ اندیشی هایدگر و سنت متافیزیک مرگ اندیشی را در دو هستی شناسی پیش دستی و هستی شناسی تو دستی مورد بررسی قرار دهیم. منظر از هستی شناسی پیش دستی شیوه غالب مرگ اندیشی در سنت متافیزیک از افلاطون تا نیچه است سپس مرگ اندیشی هستی شناسی تودستی را در سه دوره تفکر هایدگر بررسی می کنیم. بنابراین پرسش راهنمای سراسر این پژوهش این است که هستی شناسی تودستی یا به عبارت بهتر شیوه مواجهه عملی و درگیرانه با افقهای انضمامی به روی ما می گشاید سعی می کنیم تا حد توان پاسخگویی پرسش فوق باشیم.

Keywords:

اثبات های تصویری , اعتمادپذیری , مشروعیت , خوبسندگی , مقبولیت , خطاپذیری