بررسی و سنجش کیفیت زیبایی در منظر شهری بر اساس مفهوم نشانه شناسی و دیدهای متوالی(با تاکید بر خیابان فردوسی شهرسنندج)

شهر بارزترین نمود تمایل و نیاز بشر به منزله کالبدی است که به واسطه حضور و حرکت انسان جان میگیرد و به حیات خود ادامه می دهد. گذشت زمان این کالبد را واجد هویتی می سازد که از روحیات،فرهنگ و اقتصاد و هر عامل دیگری که نمودی عینی و فیزیکی در فعالیت های ساکنین شهر داشته نشات گرفته است. در دل این کالبد نشانه هایی خلق می شود که نشان دهنده هویت و شخصیت شهر است.این مقاله به تحلیل موضوع کیفیت زیبایی بوسیله تدوین معیارهای سنجش و ارزیابی بر پایه مفهوم نشانه شناسی درمنظر شهری پرداخته است. این ارزیابی بر اساس دید ادراک ناظر در فضا شکل گرفته و به نظر می رسد به عنوان روشی جهت تحلیل زیبایی در منظر، می تواند در طراحی شهری مورد استفاده قرار گیرد. پژوهش حاضر با بررسی مفهوم زیبایی شناسی و همچنین مفهوم نشانه شناسی شهری با تاکید بر خیابان فردوسی شهر سنندج به عنوان اصلی ترین خیابان شهر و دارای قدمت و هویت به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. جمع آوری اطلاعات نیز به روش اسنادی و میدانی با استناد به طرح های اجرا شده و اسناد مکتوب از طرف سازمان مسکن و شهرسازی استان کردستان در خصوص بررسی خیابان فردوسی و هویت این محور و بناهای قدیمی و جدید می باشد. تکنیک سایمون بل جهت درک بهتر آنچه که دیده می شود مورد استفاده قرار گرفته است.همچنین از روش همبستگی جهت تحلیل و بررسی نشانه های تایید شده توسط شهروندان منطقه و اینکه هر نشانه به چه دلیلی می تواند برای بیننده شاخص باشد و موجب افزایش کیفیت زیبایی در منظر شهری شود، به کار گرفته شده است. هدف اصلی پژوهش، برقراری ارتباط میان تیوری زیبایی شناسی منظر شهری و مفهوم دیدهای متوالی می باشد که این امر به دستیابی اصول کاربردی در طراحی منظر شهری کمک شایانی می نماید. تاکید این اصول بر تغییرات تدریجی منظردر طول حرکت و ارتباط آن با زیبایی شناسی فضای شهری می باشد.

Keywords:

شهر , خیابان , نشانه شناسی , سنندج