تپه یحیی صوغان شناسنامه ی تمدن

تپه یحیی یکی از قدیمی ترین سکونت گاه های شناخته شده ایران است و به عنوان یکی از نخستین آثار یک دهکده مربوط به 7000 سال پیش از میلاد مطرح است. این منطقه به لحاظ موقعیت خاص اقلیمی سیاسی و فرهنگی مرکز ارتباطات تمدن های بزرگ ماوراءالنهر، بین النهرین، هندوچین به شمار می رفته است. اندک شهرهای باستانی شامل شوش، تپه علیان، تپه سیلک کاشان، شهر سوخته سیستان، تپه گیان نهاوند و موهنجودارو تنها از لحاظ قدمت با تپه یحیی برابری دارند. روش های بکار رفته در تپه یحیی با کارهای مصریان باستان مشابهت دارد. تا کنون درباره تپه یحیی غیر از چند مقاله پراکنده کتاب مهمی منتشر نشده است. ارتفاع این تپه از سطح زمین 20 متر و قطر آن 178 متر است اطراف این تپه قطعات سفال پراکنده بسیاری یافت می شود تپه یحیی به علت داشتن 7000 سال سکونت مستمر انسان از دوران نوستگی تا چند قرن پس از میلاد اهمیت خاصی داشته است و زنجیر ارتباطی فرهنگی جنوب شرق ایران بوده و دره سند را با حوزه تمدن شهر سوخته زابل، تمدن هلیل، تمدن فارس، تمدن شوش، تمدن بین النهرین و تمدن مصر پیوند می دهد. تپه یحیی از طرف شمال شرق به قریه سرخان، از مشرق به قریه تنگ آشوب و تنگ موردان، از شمال غربی به قریه نراب و گزیر و از جنوب به باغان و معدن کرومیت آبدشت مربوط می شود.