تاثیر به کارگیری باغ شفابخش در محیط های درمانی بر بهبود بیماران

سلامتی از مهمترین ارکان زندگی هر انسانی است و حفظ آن برای داشتن زندگی پویا و موثر از طریق پیشگیری و درمان اهمیت ویژهای دارد. در زمینه ارتقاء سطح بهداشت و درمان، جامعه معماری در کنار سایر ارگانها نقش غیرقابل انکاری را ایفا میکند. ب ه طور حتم فرآیند درمان زمانی به درستی محقق خواهد شد که درک صحیحی از نیازجامعه و بستر شکلگیری درمان در ذهن معماران مراکز درمانی شکل گیرد. اغلب، به طراحی بیمارستان در قالب کنار هم قرار دادن مناطق از پیش تعیین شده بر اساس استانداردهای ثابت و در جهت ارایه خدمات درمانی مینگرند؛ به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات آن به فراموشی سپرده میشود . پژوهشهای فراوانی در راستای تعیین نقش محیط بر کیفیت درمان و کار پرسنل صورت گرفته است که هدف، تغییر نگرش در طراحی مراکز درمانی می باشد، به طوری که بتوان به محیط یک بیمارستان به عنوان یک محیط شفابخش نگریست. سالیان زیادی است که هرم نیازهای روانشناس برجسته آبراهام مازلو1 مورد بحث کتابهای روانشناسی بوده است؛ مدل روانشناسی مشهوری که به عنوان سلسله مراتب نیازها شناخته شده است. طبق هرم مازلو روابط اجتماعی از جمله نیازهای پای های افراد است که در رسیدن به سایر نیازها نقش عمدهای ایفا میکند، ولی متاسفانه امروزه افزایش شتاب زندگی مدرن شهری منجر به کاهش تعامل اجتماعی و غفلت از اهمیت فضای بسترساز برای آن شده است.[1]