سیر تحول ساختمان های بلند
Publish place: International conference on architecture,civil and urban development at the beginning of the third millennium
Publish Year: 1396
Type: Conference paper
Language: Persian
View: 949
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
IACUT03_102
Index date: 18 April 2018
سیر تحول ساختمان های بلند abstract
ساختمان های بلند از اواخر قرن هیجده میلادی در آمریکا پدیدار شدند و با چندین دهه تاخیر در سطح جهان گسترش یافتند. بیشترین کاربری ساختمان های بلند در رابطه با مراکز تجاری و پس از آن هتل ها و ساختمان های چند منظوره بوده است. در این مقاله سعی شده تا سیر تحول ساختمان های بلند، همراه با تغییرات ساختاری آن ها مورد بررسی واقع شود. تاکید این مقاله بیشتر بر روند تغییرات در ساختار، نما، پلان و نوع مصالح آنها است. روش تحقیق مقاله عمدتا مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات اینترنتی است. بخشی از نتایجی که از بررسی سیر تحول ساختمان های بلند حاصل شده اینست که طی اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی، فرم ساختمان ها اغلب مستطیل کشیده و ساده بودند. در این بازه زمانی ابعاد پلان ها کوچک و محدود بوده و تقریبا عناصر شاخصی بر بالای تمام ساختمان ها دیده می شود. با وقوع جنگ جهانی اول و دوم ساخت بناهای بلند چند سالی رونق کمتری یافت و شاهد افول در ساختمان سازی هستیم و عملا ساختمان ها دوباره به فرم مکعب مستطیل ساده بازگشتند. با ورود کامپیوتر به عرصه معماری در دهه 1960 میلادی، طراحی، محاسبات و ساخت وساز شکل دیگری به خود گرفت. از این دوره فرم ساختمان ها به تدریج از حالت ساده خارج و دارای زاوایای ملایمی شدند. در اواخر این دهه برای اولین بار سیستم لوله ای ابداع شد که تاثیر مستقیم بر حجم ساختمان ها داشت. سپس سازه لوله ای مهاربندی شده ساختمان های بلند را بیشتر تحت تاثیر قرار داد. بعد از آن طراحی معماری کاملا با سازه ترکیب شد. در ادامه، گوشه های تیز در پلان، ارتفاع و حجم ساختمان حذف و فرم های جدید ساختمانی به مجموعه ساختمان های بلند اضافه شد. در قرن جدید روند تغییرات و ساخت سازهای بلند در جهان سرعت بسیار بالایی به خود گرفت، ارتفاع و وسعت آسمانخراش ها رو به فزونی گذاشت و سیستم های ترکیبی در سازه رواج گسترده ای پیدا کرد.
سیر تحول ساختمان های بلند Keywords:
سیر تحول ساختمان های بلند authors
زهرا رستاقی
دانشجوی کارشناسی ارشد معماری؛ دانشکده هنر و معماری؛ دانشگاه شیراز
محمدرضا مغاره
دانشیار بخش معماری؛ دانشکده هنر و معماری؛ دانشگاه شیراز