مطالعه ی اثرات پاداکسندگی و ضدسرطانی راتین و تاموکسیفن در تیمارهای انجام شده به روی رده ی سلولی T-47D

تاموکسیفن داروی رایج برای درمان سرطان پستان می باشد که مصرف آن با عوارضی برای بیمار همراه است. در این تحقیق، به منظور یافتن راهی مناسب در کاهش اثرات جانبی تاموکسیفن، به مطالعه ی اثرات ضدسرطانی این دارو در زمان حضور راتین در تیمارهای دارویی ردهی سلولی 47D-T پرداخته شده است. روش ها:در این مطالعه، درصد زیستایی سلول های 47D-T به عنوان ردهی سلولی سرطان پستان در حضور تاموکسیفن و راتین به تنهایی و نیز در زمان حضور همزمان این دو ماده در تیمارهای 48 و 72 ساعته با استفاده از روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. نتایج:نتایج به دست آمده نشان می دهد که تاموکسیفن در غلظت های کمتر از 70 میکرومولار با تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS (باعث نابودی سلولهای 47D-T می شود. در غلظتهای بالاتر، تاموکسیفن علاوه بر تولید ROS قادر است از طرق دیگری سلولهای سرطانی را از پای درآورد. راتین نیز علاوه بر اثرات پاداکسندگی میتواند مرگ سلولی را در سلولهای 47D-T القا نماید. تیمار همزمان سلول های سرطانی 47D-T باغلظتهای کم تاموکسیفن و راتین با خنثی شدن اثرات ضدسرطاتی هر دو دارو همراه میشود که علت آن درگیر شدن راتین در فرآیند خنثی سازی ROSهای تولیدی توسط تاموکسیفن می باشد. مطالعات ما نشان داد که برای افزایش مرگ سلولی میبایست از غلظت تاموکسیفن کاسته و بر غلظت راتین افزوده گردد. بحث: در زمان تولید ROS توسط داروی تاموکسیفن، مولکولهای راتین اجبارا برای خنثی سازی این ترکیبات سمی درگیر میشوند و این موضوع باعث میگردد که اولا از اثرات سمی تاموکسیفن به روی سلولها کاسته شود و ثانیا راتین نیز نتواند با القای مرگ سلولی اثرات ضدسرطانی خود را اعمال نماید. این موضوع در غلظت های بیشتر تاموکسیفن که سازوکار اثرات سلولی دارو علاوه بر تولید ROS با راهاندازی سایر فرآیندهای مرتبط با مرگ سلولی همراه است کمرنگ تر می شود لذا به منظور کاهش غلظت تاموکسیفن و نگهداشت درصد مورد نظر از مرگ سلولی (مانند مرگ و میر 40 (%تنها راه، کاستن از غلظت تاموکسیفن و افزودن بر غلظت راتین است که از این طریق میتوان از اثرات جانبی تاموکسیفن کاست و امنیت روش شیمی درمانی را افزایش داد.

Keywords:

راتین , تاموکسیفن , سرطان پستان , ردهی سلولی 47D-T