بررسی احساس تنهایی و خود پنداره و سازگاری اجتماعی دانش آموزان جسمی-حرکتی در مدارس استثنایی و عادی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس تنهایی و خود پنداره و سازگاری اجتماعی دانش آموزان جسمی- حرکتی مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی و عادی (طرح تلفیقی) مشهد انجام شده است. جهت دستیابی بهاین هدف از روش علی مقایسه ای استفاده گردید. جامعه آماری کلیه دان شآموزان ابتدایی پایه های چهارم ، پنجم و ششم معلول جسمی– حرکتی مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی و مدارس عادی بصورت تلفیقی بود. نمونه آماری 50 نفر و بر اساس جدول مورگان و بطور تصادفی ساده انتخاب شدند. جمع آوری اطلاعات به شیوه میدانی و با استفاده از پرسشنامه احساس تنهایی آشر و همکاران، خود پنداره کودکان و سازگاری اجتماعی سینها و سینگ انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و با آزمونT گروههای مستقل صورت گرفت. نتایج حاکی از آن بود که بین احساس تنهایی، خود پنداره و سازگاری اجتماعی دانش آموزان مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی و عادی تفاوت وجود دارد P<0/05 و نشان داد که دانشآموزان مشغول به تحصیل در مدارس عادی نسبت به دانشآموزان استثنایی سازگاری اجتماعی و خود پنداره بهتر و احساس تنهایی کمتری دارند.

Keywords:

احساس تنهایی , خودپنداره , سازگاری اجتماعی , معلولین جسمی حرکتی , مدارس استثنایی , طرح تلفیقی