نقدی بر طرح توسعه بقاع متبرکه در ایران معاصرمطالعه موردی، امامزاده عبدالله شهر ری

بقاع متبرکه در ایران به عنوان یک مکان مقدس همواره از ارزش بالایی برخوردار بوده و مورد احترام و توجه مردم قرار داشته است. بناهای زیارتی علاوه بر جنبه معنوی آن، کانون مهم یک شهر از لحاظ فرهنگی و تاریخی محسوب شده و دارای اهمیت بالایی از لحاظ توسعه شهری و رونق و گسترش محلات پیرامون آن می باشند. در این بین امامزاده عبداالله (ع) شهر ری به عنوان یک سند فرهنگی - تاریخی با ارزش در شهر ری مورد توجه می باشد و با توجه به قرارگیری این بنا در بافت تاریخی شهر ری و دارا بودن ویژگی های مذهبی و زیارتی از ارزش بالایی برخودار می باشد. اما متاسفانه با توجه به دارا بودن این ویژگی ها و برخورداری از پتانسیل بالا جهت توسعه و پویایی این مجموعه با ارزش، در طی سالیان اخیر در غبار فراموشی فرورفته و آنگونه که شایسته آن بوده مورد توجه قرار نگرفته است. در این مقاله ابتدا ویژگی ها و رویکردهای توسعه بقاع متبرکه در ایران مورد توجه قرار داده و سپس ویژگی های طرح توسعه امامزاده عبداالله (ع) شهر ری بررسی شده است. ابزار گردآوری اطلاعات این پژوهش به شیوه مطالعات کتابخانه ای و مقالات مرتبط که از زیر مجموعه های پژوهش موردی و راهبردهای ترکیبی می باشند به بررسی مفاهیم اصولی پرداخته و پس از آن به شیوه پژوهش تفسیری – تاریخی، کیفی و اسنادی جزپیات بیشتر را مورد بررسی قرار می دهد.در انتها به شیوه استدلال منطقی نتیجه گیری می شود.

Keywords:

بقاع متبرکه , امامزاده عبداالله شهر ری , شهرری , فرهنگی - تاریخی , طرح توسعه