نقش دینداری و تاب آوری در پیش بینی استرس زناشویی مادران دارای فرزند پسر با اختلال نارسایی توجه بیش فعالی

هدف این پژوهش بررسی نقش میزان دینداری و تاب آوری در پیشبینی استرس زناشویی در مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی بود. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه مادران دارای فرزند پسر با اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی شهر تهران بودند. نمونه آماری شامل 100 مادر دارای فرزند پسر با اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از آزمون مقیاس سنجش اختلال نارسایی توجه-بیش فعالی، مقیاس استرس زناشویی استکهلم تهران، پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون و مقیاس سنجش دینداری برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل رگرسیون چندمتغیره و ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین استرسزناشویی با دینداری و تاب آوری رابطه منفی معنیداری وجود دارد (0/01> p). نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نیز نشان داد که دینداری و تابآوری میتوانند استرس زناشویی را به طور معکوس پیشبینی کنند. بر اساس یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که میزان دینداری و تابآوری نقش مهمی در پیشبینی استرس زناشویی دارند. در نتیجه آموزش مولفه های تاب آوری و تاکید بر افزایش دینداری میتواند به کاهش استرس زناشویی کمک کند.

Keywords:

استرس زناشویی , دینداری , تاب آوری , مادران , اختلال نارسایی توجه بیش فعالی