اثربخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بین فردی و حل مسیله اجتماعی بر بهبود رفتار سازگارانه و عمکرد تحصیلی دانش آموزان دختر باکم توانی ذهنی

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی و حل مسیله اجتماعی بر سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر با کم توانی ذهنی دوره ابتدایی شهر قم انجام شد. روش این پژوهش، آزمایشی از نوع پیش آزمون _ پس آزمون _ پیگیری با گروه کنترل بود . نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد. نخست از همه مدارس استثنایی موجود، 2 مدرسه به صورت در دسترس انتخاب، سپس 30 نفر از دانش آموزانی که ملاکهای ورود را داشتند، انتخاب گردیدند و در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل آزمون هوش وکسلر، مقیاس سازگاری اجتماعی واینلند، فهرست اجتماعی ماتسون، و اجرای برنامه آموزشی مهارتهای ارتباطی بین فردی و حل مسیله اجتماعی بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و تک متغیره با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در میانگین سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی (0/05> p) بین گروه کنترل و آزمایش وجود دارد. آموزش مهارتهای ارتباطی موجب کاهش رفتارهای نامناسب دانش آموزان دختر با کم توانی ذهنی و افزایش سازگاری اجتماعی آنها در تمامی خرده آزمونهای سازگاری اجتماعی و نیز بهبود عملکرد تحصیلی آنها شده بود. این برنامه آموزشی بیشترین تاثیر را بر بهبود مهارت های زندگی نشان داد. میتوان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای ارتباطی بین فردی و حل مسیله اجتماعی موجب بهبود سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با کم توانی ذهنی میشود.

Keywords:

مهارتهای ارتباطی بین فردی , حل مسیله , سازگاری اجتماعی , پیشرفت تحصیلی , کم توانی ذهنی