تهیه نقشه ناوبری شهری با استفاده از شاخصهای راهیابی

راهیابی و یا بعبارت دیگر پیمودن مسیر از یک مبدا مشخص به یک مقصد معین، یکی از اصلی ترین فعالیتهای است که افراد در طول روز با آن مواجه می باشند. عموما، افراد برای رسیدن به یک مقصد ناآشنا در محیط شهری، روشهای مختلفی چون بکارگیری نقشه های موجود از محیط، استفاده از علائم متوالی مسیر یا ارتباط با دیگر ناوبران را اتخاذ می کنند. در این میان کارآترین روش راهیابی انسان در یک محیط جدید، استفاده از شاخصهای مکانی محلی، شناخته شده است. راهیابی شاخص-مبنا برپایه وجود شاخصهای راهیابی در نقاطی از مسیر است که ناوبر در آن نقاط نیاز به کمک دارد. عموما، به این نقاط، نقاط تصمیم گیری می گویند. شاخص های راهیابی مجموعه ای از آموزه ها را جهت یافتن مسیر بهینه در اختیار راهیاب قرار می دهند. هر آموزه، راهیاب را از یک نقطه تصمیم گیری به نقطه دیگر هدایت می کند. اگرچه شاخصهای راهیابی جزء مهمی در ناوبری بشمار می روند و استفاده از آنها در انجام عمل راهیابی موثر شناخته شده است، بندرت درون سیستمهای ناوبری کنونی بکار برده می شوند. راهنماهای ناوبری موجود، کاربر را با استفاده از جهات فلشی و یا نقشه های نمایش دهنده هدایت می کنند، حال آنکه تحقیقات پیرامون درک مکانی محیط نشان داده است که افراد در طول تصمیم گیری و ارتباط با مسیرها از شاخص های مکانی استفاده می نمایند. بنابراین، جمع آوری و تلفیق شاخص های راهیابی در راستای یک مسیر، مهمترین وظیفه سیستمهای ناوبری موثر و مطمئن می باشند. با توجه به آنچه عنوان گردید این تحقیق با هدف به خدمت گیری شاخص های مکانی برای تسهیل راهیابی افراد در یک محیط شهری، ازطریق ایجاد نقشه ناوبری شاخص-مبنا یافته های زیر را مد نظر قرار داده است: بررسی ویژگی های شاخصهای راهیابی با توجه به کاربری سیستم و شرایط موجود بررسی روشهای موجود در استخراج اتوماتیک شاخصهای راهیابی از اطلاعات مکانی استخراج اتوماتیک شاخصهای راهیابی مناسب با استفاده از روش انتخابی تهیه نقشه راهیابی شاخص مبنا منطقه مورد مطالعه منطقه شش، شهر تهران در نظر گرفته شد. روش تحقیق مورد استفاده در این مقاله، استخراج خودکار شاخصهای راهیابی به کمک کمی سازی ویژگیهای عوارض مکانی است. با استفاده از این ویژگیها امکان استخراج اتوماتیک شاخص های مکانی مناسب کاربر فراهم می گردد، بطوری که در هر نقطه تصمیم گیری بارزترین و معنی دارترین شاخص مکانی حاصل شود. در این مقاله، جهت وزندهی ویژگیهای شاخصهای مکانی از نظر کارشناسان استفاده شد وبا استفاده از روشهای آماری ویژگیها تعیین گردید. سپس با استفاده از قوانین تعریف شده برای خلاصه سازی (جنرالیزاسیون) نقشه ها و اضافه نمودن شاخصهای استخراج شده می توان به نقشه راهیابی مناسب دست یافت. دستورالعمل ایجاد نقشه راهیابی شاخص مبنا و پیاده سازی نمونه عملی آن در منطقه مورد مطالعه نیز انجام شد. در مراحل بعدی تحقیق، بکارگیری این نقشه ها در سیستمهای همراه مد نظر قرار خواهد گرفت.