جستاری تحلیل شناختی بر مفهوم پایداری و اصول ارزیابی آن در معماری و فضاهای شهری

امروزه افزایش مصرف منابع کمیاب و عواملی مثل رشد جمعیت و رشد نامتعادل، پیشرفت و توسعه کشورهای مختلف را به خطر می اندازد. بدیهی است که توسعه اقتصادی میتواند اثرات ناخواسته اجتماعی و زیستمحیطی، شامل تغییر آب و هوا، استفاده بیش از اندازه منابع آب شیرین، کاهش تنوع زیستی و افزایش نابرابریها را به همراه داشته باشد. توسعه پایدار یک دستاورد در توسعه میباشد که با فعالیتهای همه جانبه اقتصادی با حفظ محیطزیست و مسایل اجتماعی مرتبط با آن، همراه است. طراحی شهرها و ساختمانها در سراسر جهان گاه موجبات بهبود و گاه تخریب محیط زیست را فراهم می سازد. تاثیرات زیست محیطی فقط بومی نیستند، بلکه اقیانوس ها و نقاط قطبی و لایه های جو را نیز در می نوردند. با در نظر گرفتن هم پیوندی این تاثیرات، طراحی محیطهایی که ویژگی صرفه جویی در انرژی و هم چنین حفاظت منابع طبیعی را در خود داشته باشند در زمره اصلی ترین مسیولیتهای معماران فرض می شود. در این مقاله در رویکرد توصیفی- تحلیلی، مفهوم پایداری و اصول ارزیابی آن در معماری و فضاهای شهری مورد بررسی قرار گرفته و نکاتی چند پیرامون اصول و شاخصهای ارزیابی پایداری در معماری مورد اشاره قرار گرفته است.

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , شاخصها و ارزیابی