بررسی تاثیرات اقلیمی بر معماری بومی مناطق جنوب غربی ایران (نمونه موردی: مسجد سلیمان)

اوضاع اقلیمی از عوامل مهم و موثر در آسایش زیستی در محیط های انسانی است. برای نمونه معماری سنتی کشورهای مختلف جهان، به ویژه کشورهای خاورمیانه و از جمله کشور ما، سرشار از تجارب و نمونه هایی است که نشان دهنده راه حل های بسیار دقیق و حساب شده در سازگار فضاهای کالبدی با اوضاع اقلیمی است. معماری همساز با اقلیم داشتی است که شیوه استفاده از عناصر اقلیمی در جهت طراحی اصولی ساختمان را امکان پذیر می سازد. برای دست یابی به اهداف تحقیق حاضر از دوره آماری 24 ساله (2009-1985) ایستگاه سینوپتیک شهر مسجد سلیمان به روش تحلیلی- توصیفی بهره گرفته شده، مساکن آن بر پایه روش های تجربی، نظیر (روش زیست- اقلیمی اولگی، جدول بیوکلیماتیک ساختمانی گیوانی، ماهانی) برای تعیین محدوده آسایش حرارتی در طول شبانه روز مورد توجه قرار گرفت. مهمترین عناصر اقلیمی موثر در مسجد سلیمان، تابش، ساعات آفتابی، دما و باد می باشد. بهترین جهت قرارگیری ساختمان ها جهت شمالی جنوبی با کشیدگی شرقی غربی است، به طوری که معماری ساختمان به صورت فشرده همراه با حیاط باشد. اندازه بازشوها در اندازه کوچک، و مساحت آنها بهتر است 5/1 الی 5/5 درصد مساحت نمای مربوطه باشد. موقعیت بازشوها چون ایجاد کوران در فضای داخلی ضرورتی ندارد. ساختمان ها می توانند از یک طرف به فضای آزاد ارتباط داشته باشند. فضاهای خارجی چون در 5 ماه از سال، هوا در شب ها مناسب است، باید فضایی در خارج از ساختمان برای استفاده در شبها یا در مواقعی که هوا مناسب است، پیش بینی شود دیوارهای داخل و خارج و بام ها، باید از مصالح سنگین ساخته شوند تا زمان تاخیر این مصاله بیشتر از 8 ساعت باشد.

Keywords:

برنامه ریزی اقلیمی , منطقه آسایش , شاخص اولگی , شاخص گیوانی , شاخص ماهانی , مسجد سلیمان