ضرورت بکارگیری الگوی فرآیند طراحی شهری با تمرکز بر مشارکت مردم در برنامه ریزی و طراحی بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری

بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری بخش اعظمی از سطح شهرهای کشور را تشکیل می دهند. این بافتها از یک سو از طیف گسترده ای از مشکلات کالبدی، عملکردی، ترافیکی و زیست محیطی رنج می برند و برای کل گسترده شهر یک تهدید جدی به شمار می آیند و از سوی دیگر مهمترین پتانسیل شهرها برای استفاده از زمین جهت اسکان جمعیت، تامین فضاهای باز و خدماتی و نیز بهبود محیط زیست محسوب می گردند. برخی از متخصصین امور شهری بر این باروند که مواجهه با بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری می باید پس از شناخت و دسته بندی انواع بافتهای مذکور و تدوین شیوه های مواجهه با هر یک صورت پذیرد که این امر بواسطه تعدد و تنوع بافتهای فرسوده وطیف گسترده ای از اقشار جامعه با ویژگی های متنوع اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی تنها ساماندهی بافتهای مذکور را به تعویق می اندازند. از سوی دیگر همین تنوع و تطور بافتها و اقشار ساکن، ضامن تنوع، برجستگی و منحصر به فرد بودن سیمای شهری محدوده های مورد نظر خواهد بود. بررسی ماهیت طر حهای ساماندیهی، نوسازی بهسازی این طرحها را درزمره طرح های تفضیلی ویژه ای قرار میدهد که برای محدوده موردمطالعه تهیه می گردد اما ورند تهیه طرحهای تفضیلی در گذشته بواسطه نگرش بخشی، از بالا به پایین و بدون بازخورد و نقش مردم در فرآیند برنامه ریزی و تهیه طرحها، موجب شده است که طرحهای مذکور به اهداف مورد نظر دست نیابند.