نگاهی به ساختار، کیفیت و تنوع نمادها در اشعار نیما

نیما با سرایش ققنوس توانست روش و بیان جدیدی برای بیان اندیشه های اجتماعی خویش پیدا کند. او با مطالعه در ادبیات رمزگرایانه فارسی از قبیل مولانا و حافظ و ... و نیز پیوندی که با ادبیات اروپا برقرار کرده بود، توانست شعر رمزگرای اجتماعی را پایه ریزی نماید. حوزه نمادهای نیما بسیار وسیع است و از اجرام آسمانی و طبیعت ( گل و گیاه و پرنده و حیوانات و ... ) و اسطوره و ... را شامل می شود. اغلب نمادهای نیما برگرفته از عناصر بومی است. برای نمونه از درختان: نارون، اوزار، مجر، مازو، از کوه ها: کپاچین، ازاکوه، و ازنا، از حیوانات و پرندگان: سیولیشه، کک کی، داروگ. نیما در سیر نمادپردازی های خود، شخصیت های نمادینی چون مانلی، پادشاه فتح و سریویلی و برخی دیگر از نمادها را نیز خلق می کند و از این دیدگاه نیز بسیار متکبر است. در پژوهش حاضر پس از تبیین و تعریف نماد و ویژگی های آن، به جایگاه نماد در اشعار نیما پرداخته شده و در بخش دیگر نمادهای ابداعی شعر او معرفی و طبقه یندی شده است.

Keywords:

نیما یوشیج , نماد (سمبل) , شعر نو , شعر اجتماعی