مدلسازی رابطه تسهیلات ایمنی عابر پیاده و شدت تصادفات در محورهای برون شهری (مطالعه موردی: محور ساری-قایمشهر)

بررسی رابطه تسهیلات ایمنی عابر پیاده بر کاهش تصادفات امری است که همواره از نقطه نظر کارشناسان ایمنی مطرح می شود ولی این امر بصورت معیارهای کیفی مطرح بوده است و معیارهای کمی که نشان دهنده ارتباط مستقیم بین بهبود تسهیلات ایمنی عابر بر کاهش تصادفات ارایه نشده است. در این تحقیق به منظور مدلسازی رابطه تصادفات و تسهیلات ایمنی عابر پیاده، شدت تصادفات عابر در محور ساری- قایمشهر محاسبه شده و ارزیابی کیفی و کمی تسهیلات عابر پیاده از طریق ارایه چک لیست ایمنی عابر برای قطعه های مختلف محور بدست آمده است. در این تحقیق متغیر وابسته شدت تصادفات و متغیر مستقل سطوح کیفی مختلف تسهیلات عابر پیاده در قطعه های مختلف تحقیق است. مدل آماری مورد استفاده در این تحقیق مدل رگرسیون خطی است. نتایج این تحقیق نشان داده است که تمامی 4 متغیر حاشیه ایمن پیاده روی، عبور غیر همسطح، منقطع بودن گاردریل و علایم هشداری دارای علامت منفی در مدل هستند که نشان دهنده اثر معکوس این پارامترهای بر شدت تصادفات است. به عبارت دیگر با بهبود هر یک از این متغیرها از شدت تصادفات عابر پیاده کاسته می شود. در ادامه به منظور ارایه مدل شدت تصادفات عابر پیاده در سطح معنی داری 95 %، با کنترل آماره t ، مشخص شد که بر اساس آمار تصادفات فعلی که در این تحقیق بکار رفته است اثر متغیر علایم هشداری که شامل علایم همسطح روسازی، تابلوهای هشداردهنده اخطاری و VMS هستند بر شدت تصادفات این محور بیشترین سطح معنی داری را داشته است که بدین معنی است که با بهبود این تسهیلات می توان بیشترین اثر کاهشی را در شدت تصادفات عابر پیاده داشت.

Keywords:

مدلسازی شدت تصادفات , ایمنی عابر پیاده , رگرسیون خطی