ساختار برخی از نام گیاهان، در شاهنامه ی فردوسی

از شاهنامه فردوسی همواره به عنوان گنجینه ی ناب و شاهکار تکرار ناشدنی زبان و ادب پارسی یاد شده است. گنجینه ی زبانی بسیار ارزشمندی که فردوسی آفریده، میراث غنی و باستانی زبان فارسی را در خود جای داده و همواره مورد توجه ادیبان ایران و جهان بوده است. پژوهش حاضر، در تلاشی متفاوت، به بررسی زبان شناختی برخی از نام های گیاهان درشاهنامه ی فردوسی پرداخته و می کوشد معنای ریشه ای و کاربرد این واژگان را در گویش ها و لهجه های مختلف فارسی بشناساند. شناساندن ساختار و ریشه ی واژه ها ، نشان دهنده ی غنای لغوی عظیم شاهنامه است. در این پژوهش، از اصول حرف نویسی/ آوا نویسی بین المللی، در عرصه ی ایران شناسی استفاده شده است. نام گیاهان مورد بررسی در این پژوهش، عبارت اند از: آبنوس، ارزن، ارغوان، انگور، بادام، به، بید، جو، زریر و کبست. این پژوهش زبان شناختی، به این نتیجه رسید که نام گیاهان درشاهنامه، به کاربرد و اهمیت آن ها در زندگی و فرهنگ مردم اشاره دارد.

Keywords:

شاهنامه , نام گیاهان , زبان پارسی , معنای ریشه , واژه