بررسی اثربخشی طرح واره درمانی در بهبود خودکارآمدی والدگری مادران با طرح واره های ناسازگار اولیه ی مراجعه کننده به مرکز پیشگیری از آسیب های اجتماعی

با توجه به اهمیت نقش مادر در خانواده، شناسایی طرح واره های ناسازگار اولیه آنها می تواند به ما کمک کند تا مشکلاتی کهمنجر به روشهای تربیتی ناسالم و والدگری ناکارآمد میشود را شناسایی کرده و با ارایه ی راهکارهای مناسب و آموزشهایلازم در جهت بهبود آنها، اقدامات لازم را انجام دهیم. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرح واره درمانی در بهبودخودکارآمدی والدگری مادران با طرحوارههای ناسازگار اولیه ی مراجعه کننده به مرکز پیشگیری از آسیب های اجتماعی انجامگردیده است. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل) استفاده شده است. جامعه ی آماریتحقیق حاضر عبارت است از، کلیه ی مادرانی که با مشکل فرزندپروری به مرکز پیشگیری از آسیب های اجتماعی مراجعهکرده اند. روش نمونه گیری در این پژوهش از نوع تصادفی بود. بدین صورت که در این پژوهش 100 نفر از مادران مراجعه کنندهبه مرکز پیشگیری از آسیب های اجتماعی، به طور تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های طرحواره یانگ (فرم کوتاه) وخودکارآمدی والدگری دومکا (PSAM) ، به عنوان پیش آزمون روی آنها اجرا گردید. سپس 24 نفر از کسانی که کمترین نمرهرا به دست آورده اند به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش، آموزشطرح واره درمانی را در 10 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کرد، در حالیکه گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرد. سپس از هردو گروه پس آزمون گرفته شد و نتایج دو گروه با هم مقایسه شد. برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.یافته ها نشان داد که با 95 درصد اطمینان می توان گفت طرح واره درمانی بر افزایش خودکارآمدی والدگری مادران و تعدیلطرحواره های ناسازگار اولیه ی مادران موثر می باشد.

Keywords:

طرحواره درمانی , طرحواره های ناسازگار اولیه , خودکارآمدی والدگری