ضرورت ارتقاء سطح حافظه ی جمعی در کلان شهر تهران

شهر فضایی است که خاطره های فردی و جمعی در آن شکل گرفته و می گیرند. خاطره هایی که بخش عمده ای از هستی شهر می شوند، شهر را تعریف و یا بازتعریف می کنند. خاطراتی از گذشته های مشترک که پیوندی ناگسستنی با هویت جمعی افراد و هویت مکانی پیدا می کنند. خاطره زدایی و انقطاع از گذشته در دنیای مدرن موجب شده است تا در قرن معاصر، تعلق مکانی و هویت جمعی تنزل پیداکند. خاطره با یادآوری و بخاطر آوردن همراه است و شهر بی خاطره، شهر بی هویت است، در بحث مربوط به عوامل و عناصر سازنده حافظه جمعی در شهر، آنچه بیش از هر عاملی در تقویت حافظه جمعی در شهر موثر است، عوامل تاریخی و گذشته ی شهر و اتفاقاتی است که متفاوت از مسایل روزمره و جاری در زمانی خاص و در محدوده ای مشخص در شهر بروز یافته است. مسیله ما بررسی حافظه تاریخی وجمعی در گذشته افراد در محور زمانی ومکانی خیابان جمهوری اسلامی است. خیابان جمهوری اسلامی دارای مکان های بسیاری به عنوان مکان حافظه برای شکل گیری حافظه جمعی بوده است، منطقه12 بعنوان با سابقه ترین و قدیمی ترین بخش تهران بدیهی است که در بردارنده خاطرات و سرگذشتهای فراوانی از وقایع گذشته تهران است و گوشه و کنار آن نمادیست از واقعه و خاطره ای از گذشته تهران که تاثیر آن چه به شکل مفهومی در قالب تاریخ اجتماعی- سیاسی شهر و چه به شکل عملکردی و واقعی در اسامی بسیاری از محلات، خیابان ها و گذرها و عناصر واقع در محدوده منطقه قابل مشاهده است. در این مقاله به بررسی پیشینه نظری و مطالعه ای نظری در خصوص چگونگی تقویت حافظه جمعی در طراحی شهری پرداخته شده است. و به ارایه ی ضوابط و معیارهایی در جهت تقویت حافظه جمعی می پردازیم.

Keywords:

حافظه جمعی , خاطره شهری , حس تعلق به مکان , هویت , خیابان جمهوری اسلامی