بررسی کاربرد مدیریت اشتراکی در توسعه پایدار شهری، مطالعه موردی: پروژه احداث شهرک های صنعتی

در تحقیق حاضر، با استفاده از شیوه پیمایش میدانی، به بررسی مفهوم مدیریت اشتراکی و نقش و جایگاه آن در مدیریت بهینه پروژه های توسعه شهری پرداخته شده است. با هدف تعیین چارچوب مشخصی برای تحقیق، نوع پروژه های توسعهای، ایجاد شهرک های صنعتی اقماری در جنوب غرب استان تهران، انتخاب شده است. با مشارکت طیف گستردهای از متخصصین، کارشناسان و صاحب نظرات حوزه شهرسازی و مدیریت پروژه و همچنین بهره گیری از روش فرآیند تحلیلی سلسله مراتبی، تدوین و تکمیل 86 پرسشنامه انجام شده است. تعداد شش معیار اصلی به عنوان متغیرهای مستقل تحقیق و تعداد چهار گزینه به عنوان پارامترهای تعریف کننده متغیرهای وابسته یا هدف، تعریف شدهاند. قواعد روش دلفی در تنظیم و پردازش تحقیق، مورد استفاده قرار گرفته است. برای گزینه های ممکن برای پیادهسازی مدیریت اشتراکی، چهار گزینه اصلی شامل همراه سازی شهر مادر از طریق سهامدهی عام در پروژه، همراهسازی شهر مادر در فرآیندهای طراحی و اجرای پروژه، همراه سازی نخبگان مدیریتی و اقتصادی شهر مادر در روند پروژه و نهایتا آگاه سازی افراد بومی در آینده نگاری شهر مادر پس از اتمام پروژه منظور شده است. نتایج نشان داد که بین همراه سازی نخبگان مدیریتی و اقتصادی شهر مادر در روند پروژه و تعامل بهینه و پایدار بین شهرک صنعتی و شهر مادر، ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین مشخص گردید که گزینه با کمترین بازدهی برای پیاده سازی توسعه پایدار شهری از طریق ایجاد شهرک های صنعتی، همراه سازی شهر مادر از طریق سهامدهی عام در پروژه است. مجموعه نتایج از حیث علل رخداد و تحلیل تفاوتها، مورد بررسی قرار گرفت.

Keywords:

مدیریت اشتراکی , توسعه شهری , توسعه پایدار , شهرکهای صنعتی , روش دلفی