طراحی الگوی فضای شهری کودک مدار در بافت فرسوده پیرامون میدان نقش جهان اصفهان

امروزه با توسعه شهرنشینی و تغییر در فضاها، سازگارسازی محلات فرسوده و تاریخی و فضاهای عمومی با نیاز ساکنین اهمیت ویژه ای پیدا کرده است و کارشناسان همواره در پی برآورده کردن نیازها و اهمیت به ساختار فضایی در مقیاس های مختلف به ویژه مقیاس محله هستند. آنچه ضرورت این تحقیق را برجسته تر می سازد، این است که کودکان یکی از مهم ترین اقشار جامعه دارای شرایط خاص جسمانی و روحی، نیازهای ویژه روانشناختی خود را دارند، که بیشتر تحت تاثیر متغیرها و عوامل محیط بیرونی خانه در شهر و فضای شهر هستند. اما در بافت هایی با شرایط خاص محیطی بیشتر نادیده گرفته می شوند و باعث عدم حضور کودک در فضا و حبس او در محیط های بسته می گردد. همچنین کودکان به دلیل عدم آشنایی با تاریخ و هویت محله، بی توجهی به محیط خود و نداشتن حس تعلق و حس مکان، جهت نبود فضا و بستر امن و مناسب رشد و یادگیری و یا عدم سازگاری محله با روحیه و نیاز آن ها، بهره لازم از فضا برای حرکت و پویایی، یادگیری و حفظ محیط و محله خود نمی برند. به همین دلیل مهاجرت از این بافت ها صورت می گیرد و به بافتی بی روح تر، خالی تر و خرابتر تبدیل می شوند. بنابراین می توان گفت محیط مطلوب کودکان محیط مطلوب کلیه افراد جامعه نیز خواهد بود. و هر چه محیط صمیمانه تر پذیرای کودکان باشد، آن ها بیشتر خود را متعلق به جامعه می دانند. هدف از این تحقیق، طراحی الگوی فضای شهری کودک در بافت فرسوده می باشد تا با بهره گیری از مشارکت کودکان در جریانات محلی و تعیین شاخص ها و خصوصیات فضای دوستدار کودک، با فرهنگ غنی محله خود آشنا کرده، تا بتوانند با ایده ها و نظرات کودکانه اما بزرگ خود در طراحی و حفظ و نگهداری و رفع مشکلات محلات فرسوده و قدیمی نقش داشته باشند. در این پژوهش تاکید اصلی به روش میدانی و مصاحبه است، تا بیشتر با نیازهای فیزیکی و روانشناختی کودکان محله آشنا شویم و بتوانیم محیط مطلوب آن ها را، با توجه به ساختار محله طراحی کنیم. ساختار پیشنهادی این پژوهش الگوی حرکت و مکث می باشد که در هر بافت با توجه به ویژگی های آن بافت قابل طراحی می باشد.

Keywords:

محله دوستدار کودک , فضای شهری , بافت فرسوده و قدیمی , مشارکت