نگرشی نو در روند طراحی فضاهای عمومی مرتبط با مراکز هنرهای نمایشی و آیینی

انسان ها همواره با ایجاد فضاهای جمعی در شهر، نیاز ذاتی خود به برقراری روابط اجتماعی را برآورده کرده اند. فضای جمعی شهری از مهمترین عناصر ساخت فضایی شهر و بستر شکل گیری فعالیت های مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و مذهبی بوده است. از این رو، طراحی فضای عمومی شهری مناسب، فعال، و زنده به عنوان یکی از اهداف راهبردی ارتقای کیفیت محیط درصدر کار برنامه ریزان و طراحان قرار داشته است. سوال تحقیق حاضر این است که ساخت مرکز نمایش هنرهای آیینی به چه صورت می تواند در ارتقاء و انتقال 0020 فرهنگ ها و آیین های سنتی ایران موثر واقع شود و این فرضیه مبنای کار قرار گرفته است که معماری می تواند به اعتلا و بازنده سازی فرهنگ و نمایش های آیینی کمک کند روش تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از منابع اسنادی، کتابخانه ای است که به صورت توصیفی و کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در طراحی دو عامل مفهوم گرایی و نزدیکی به ساختار شهری مد نظر قرار گرفته است و در نهایت چهارچوب نتایج عملی تحقیق تدوین شد که راهکارها به طور خلاصه ارایه گردید.

Keywords:

فضای جمعی , فضاهای عمومی , معماری , مرکز نمایش های آیینی