تاملی بر زمینه های گسترش اندیشه پژوهش در عمل با تاکید بربهبود آموزش

انسان هیچگاه بی نیاز از کنکاش و پژوهش نبوده است. در حقیقت، انسان در بدو پیدایش، زندگی خود را با کنکاش وپژوهش به فراخور زمان و مکان عصر خود آغاز نمود و این روند تا به امروز ادامه داشته است بدون شک دستاورد هایزندگی امروزه، نتیجه ی این مطالعات و پژوهش هاست. بکارگیری این اندیشه در حوزه آموزش و پرورش، توسعه ظرفیتبهبود در نظام آموزشی از طریق اندیشه هزاران معلم و مدیری است که می توانند در مسیر کامیابی دانش آموزان ازآموزش و تحصیل حرکتی اساسی به عمل آورند. با این وصف باید برای فهم و گسترش این اندیشه در نظام آموزشیکوشش های بیشتری به عمل آید، تا جایی که هر معلم و مدیر اقدام پژوهی را یکی از وظایف خود در جریان آموزشبه حساب آورد. اقدام پژوهی یا پژوهش حین عمل به عنوان یکی از ابزارهای بهبود آموزش و تدریس جایگاه خود رابه سرعت در نظامهای آموزشی بازیافته است. از دلایل گسترش این اندیشه در نظام آموزشی، ناکارآمدی تحقیقاتسنتی در پاسخگویی به سوالات اساسی آموزش و پرورش به ویژه در سطح کلاس های درس است. مدتها است که فاصلهبین تحقیقات سنتی و نیازهای معلمان منشاء اعتراض و انتقاد از شیوه های موجود تحقیقات آموزشی گردیده است.گرچه باید سهم و نقش این گونه تحقیقات را در جای خود محفوظ و محترم شمرد؛ اما بخشی مهم از نیازهای معلمان،اصولا با روش های سنتی قابل پاسخ گویی نیستند و معلمان باید خود فعالانه در تولید دانش بومی مورد نیاز عملنمایند. دانشی که قابل کاربرد در موقعیت های نامعین آموزشی و تدریس توسط آنها می باشد. بدیهی است این دستهاز فعالیت های پژوهشی نیز اعتبار مربوط به خود را دارا می باشند و نمی توان آنها را جایگزین بخش دیگری ازتحقیقات نمود درواقع پیام اندیشه پژوهش به پژوهش گران و کارورزان این است که آموزش و پرورش ماهیتی پیچیدهو چند وجهی دارد که نمی توان نیازهای پژوهشی آن را صرفا با تکیه بر چند روش به ویژه سنتی مرتفع نمود. بایدبرای بهبود آموزش و تدریس از همه ظرفیت های پژوهشی از جمله پژوهش در عمل استفاده نمود.

Keywords:

پژوهش , بهبود آموزش , نظام آموزشی , گسترش علم