راهکارهای ارتقای انعطاف پذیری خیابان شهری با رویکرد پیاده مداری (نمونه موردی: خیابان آیت الله کاشانی شهرکرد)

فضاهای شهری به عنوان محلی برای تعامل و رشد اجتماعی، همواره مورد توجه زندگی شهری امروزی بوده و لازمه ی حیات آن است. فضاهای شهری با کیفیت مطلوب و برطرف کننده نیاز تمامی شهروندان نشان از مدیریت، برنامه ریزی و طراحی شهری برتر دارد. خیابان شهری به عنوان اصلی ترین شکل دهنده فرم شهر تاثیر بسیاری بر رابطه بین نقاط مختلف و فعالیت های شهری دارد و اثر زندگی بخشی در کالبد شهر دارد. باتوجه به زندگی تسخیر شده در بین خودروها توجه به پیاده کم شده است. یکی از اساسی ترین مولفه های کیفیت در فضاهای شهری انعطاف پذیری و دسترسی مطلوب به کاربری هاست. بکارگیری اصول پیاده مداری به عنوان رویکردی که استفاده از خودرو را محدود می کند و گستره دسترسی شهروندان به کاربری ها و فعالیت ها افزایش می دهد، می تواند رویکردی مفید در افزایش انعطاف پذیری خیابان شهری باشد. هدف از پژوهش حاضر ارتقای انعطاف پذیری خیابان با استفاده از رویکرد پیاده مداری است که از جمله پژوهش های کاربردی است. روش انجام پژوهش توصیفی - تحلیلی و شیوه استنتاج داده ها مطالعات کتابخانه ای، پرسشنامه و برداشت میدانی می باشد. درابتدا کلیه داده ها به صورت جدول و چارچوب مفهومی و سپس با استفاده از تکنیک SWOT مولفه های استتناج شده مورد تحلیل قرار گرفته و در انتها نتایج نهایی در قالب اهداف، راهبردها و سیاست های اجرایی متناسب با مبانی نظری پژوهش و شناخت حاصل شده از نمونه موردی ارایه گردیده است.

Keywords:

خیابان شهری , انعطاف پذیری , پیاده مداری , خیابان کاشانی , شهرکرد