اثر بخشی آموزش خوددلسوزی شناختی بر بهبود معناگرایی بیماران مبتلا به حشیش شهرستان دزفول

زمینه و هدف: وابستگی به مواد مخدر، یک اختلال روان پزشکی و روان شناسی بوده که از یک سو، معنای لغت خوشبختی را در زندگی فرد و خانواده او از بین می برد و از سوی دیگر آسیب های اجتماعی و اقتصادی بیشماری را به همراه دارد. هدف این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی آموزش خود دلسوزی شناختی بر معناگرایی بیماران مبتلا به حشیش شهرستان دزفول بود. روش مطالعه: این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان بیماران مبتلا به حشیش شهرستان دزفول انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (آموزش خوددلسوزی شناختی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 8 جلسه یک ساعت و نیم تحت آموزش خوددلسوزی شناختی قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس معناگرابی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن بود که آموزش خوددلسوزی شناختی بر بهبود معناگرایی بیماران مبتلا به حشیش اثربخش است (P<0/001). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر آموزش خوددلسوزی شناختی بر بهبود معناگرایی بیماران مبتلا به حشیش توصیه میشود، مسیولین مربوطه در حوزه اعتیاد و روانشناسان از روش مذکور برای برای بهبود معناگرایی بیماران وابسته به حشیش استفاده کنند.

Keywords:

حشیش , خوددلسوزی شناختی , معناگرایی