اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر خیرباوری بر تاب آوری، امید به زندگی و تحمل پریشانی نوجوانان دوره اول دبیرستان حضرت قاسم شهر ری

هدف پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر خیرباوری بر تاب آوری، امید به زندگی و تحمل پریشانی نوجوانان دوره اول دبیرستان حضرت قاسم شهر ری بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهآماری کلیه دانش آموزان دوره اول دبیرستان حضرت قاسم شهر ری سنین 12 تا 14 سال در سال تحصیلی 1397-1396 بود. به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر دانش آموز انتخاب و به دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) گمارش شدند. برای انجام پژوهشابتدا در شرایط یکسان از هر دو گروه پیش آزمون با استفاده از پرسشنامه تاب آوری، امید به زندگی و تحمل پریشانی به عمل آمد و سپس گروه آزمایش تحت آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر خیرباوری قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات آموزشی بر روی گروه آزمایش از هر دو گروه در شرایط یکسان پس آزمون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و آماراستنباطی شامل تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر خیرباوری بر تاب آوری،امید به زندگی و تحمل پریشانی نوجوانان دوره اول دبیرستان حضرت قاسم شهر ری موثر است. میتوان گفت که آموزش مثبت اندیشیمبتنی بر خیرباوری بر تاب آوری، امید به زندگی و تحمل پریشانی نوجوانان به کار گرفته شود.

Keywords:

مثبت اندیشی , خیرباوری , تاب آوری , امید به زندگی , تحمل پریشانی , نوجوانان