اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری بر کیفیت زندگی، خودتنطیمی هیجانی و کاهش شدت علایم بیماران مبتلا به اختلالات گوارشی کارکنان شرکت نفت شهر اهواز

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر درمان شناختی- رفتاری بر کیفیت زندگی، خودتنطیمی هیجانی و کاهش شدتعلایم بیماری گوارشی بیماران مبتلا به اختلال گوارشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه کارکنان شرکتنفت شهر اهواز که مبتلا به اختلالات عملکردی گوارشی (FGID) بودند. با روش نمونه گیری در دسترس از بین جامعه آماری مذکور تعداد 20 نفر انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. طرحپژوهش پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. آزمودنی ها، با استفاده از مقیاس های پرسشنامه کیفیتزندگی (گرول و همکاران، 2002) خودتنظیمی هیجانی (هافمن و کاشدان، 2010) و پرسشنامه شدتعلایم (ROMII) مورد ارزیابی پیش آزمون قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت درمان شناختی – رفتاری براساس پروتکل پیشنهادی (اینولا، 2007) به مدت 8 جلسه 60 دقیقه (طی یک ماه و نیم) آموزش داده شد. سپس بعد ازدرمانی مبتنی بر شناختی- رفتاری از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. بررسی تحلیل داده ها از تحلیلکواریانس یک و چند متغیری (انکوا و مانکوا) استفاده شد. نتایج نشان داد: تفاوت معنی داری بین گروه آزمایش وگواه وجود دارد. بدین معنی که درمان شناختی – رفتاری باعث بهبود معنی دار کیفیت زندگی و کاهش پنهانکاری و افزایش سازگاری و تحمل در خود تنظیمی هیجانی گردیده است. علاوه براین، درمان شناختی – رفتاریموجب کاهش علایم اختلالات گوارشی شده است.

Keywords:

درمان شناختی-رفتاری , کیفیت زندگی , خود تنظیمی هیجانی , بیماری گوارشی