اثربخشی قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثر بخشی قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر شهرستان شاهین دژ بود. روش پژوهش نیم آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر بود که تعداد آنها 40 نفر بود و از این تعداد 30 نفر به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سازگاری اجتماعی بود. داده ها به وسیله کواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که قصه درمانی در سازگاری اجتماعی نقش دارد و داده ها در سطح 01 / 0 معنادار است.

Keywords:

قصه درمانی , اجتماعی شدن , سازگاری اجتماعی , کم توان ذهنی