پارک های کوچک شهری، جایگزینی برای احیای زمین های رهاشده

با افزایش دشواری های زیستی درکلان شهرها، استفاده از فضاهای سبز به عنوان یکی از عوامل موثر بر تعدیل این شرایط می باشد. افزایش آپارتمان نشینی شهروندان، نیاز هر چه بیشتر آن ها را به داشتن فضاهای سبز عمومی ازجمله پارک ها آشکار می سازد. از طرفی نابرابری دسترسی محلی به فضاهای سبز برای بسیاری از مردم وجود دارد. با توجه به تراکم بالای ساختمانی و کمبود فضای باز موجود برای فضای سبز، پارک های کوچک شهری می توانند فرصت داشتن فضای سبز را برای تمامی افراد فراهم آورند. پارک های بسیار کوچک که با عنوان پارک های جیبی شناخته شده اند، راه مناسبی برای بهره مندی همه ی مردم از مزایای فضاهای سبز می باشد. از طرفی در بین فضاهای شهری ایران، زمین های بسیاری وجود دارند که بدون استفاده رهاشده اند و می توانند با پارک های کوچک شهری جایگزین شوند. پارک های جیبی راهی برای جبران بخشی از کمبود فضای سبز در شهرها می باشد؛ اما تحقیقات درزمینه ی این گونه از پارک ها محدود است. هدف از این مطالعه توصیف پارک های کوچک شهری به طور ویژه پارک های جیبی به عنوان جایگزینی مناسب برای زمین های رهاشده است. در مطالعه ی حاضر، از روش کتابخانه ای، با رویکرد توصیفی و ابزار اسناد و مدارک استفاده شده است. در این تحقیق به تعریف پارک های جیبی، توضیح مزایای این گونه از پارک ها و همچنین تعریف زمین های رهاشده پرداخته و با برقراری ارتباط بین آن ها و جمع بندی مطالب، پارک های جیبی به عنوان جایگزینی برای احیای زمین های رهاشده در نظر گرفته می شوند.

Keywords:

فضای سبز , پارک , پارک جیبی , احیا , زمین های رهاشده