افزایش کیفیت معماری مرکز نگهداری از کودکان بی سرپرست با رویکرد تاثیر روانشناسی محیط بر اجتماع پذیری کودکان

کودکان بی سرپرست به دلایل متعدد امکان زندگی در محیط خانواده را نداشته و از حمایت ونگهداری خانواده محروم اند. این کودکان در مراکز نگهداری از کودکان بی سرپرست به دلیل نبود امکانات مناسب دچار صدمات جبران ناپذیری نظیر افسردگی، گریز از اجتماع، عدم اعتماد به نفس و... می شوند. رضایت از فضای زندگی از عوامل بسیار مهم در زندگی فرد است که در شخصیت روانی و اجتماعی او نیز تاثیر بسزایی می گذارد. در طراحی این مراکز فضا باید به گونه ای در نظر گرفته شود که متناسب با سن هر شخص و پاسخگوی نیازهایش باشد. در این پژوهش که طراحی برای کودکان 3 تا 18 سال می باشد، تلاش شده است ابتدا شناخت کاملی نسبت به موضوع و مبحث کودک و نیازهای او به کمک علم روانشناسی محیط به دست آورده شود، و سپس بر اساس نتایج آن کالبد مناسبی در جهت رشد اعتماد به نفس و آموزش مهارت اجتماعی کودک خلق کرد. برای انجام این تحقیق با استفاده از روش تحقیق کیفی مبتنی بر تجزیه و تحلیل محتوای پیشینه و تحلیل نمونه های موردی گردآوری شده و در ادامه با تحقیق میدانی و یافته های بخش نظری راهکارهای عملی ارایه گردیده است. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده ی این است که کودکان برای حضور در اجتماع نیاز به داشتن اعتماد به نفس کافی دارند که این اعتماد به نفس با زندگی در فضایی همانند خانه ایجاد می شود، مکانی که در آن کودکان علاوه بر تعامل با رده های سنی مختلف، هر کدام دارای فضای خصوصی خود بوده و حس مالکیت و تعلق مکان نسبت به فضایی که در آن زندگی می کنند را داشته باشند. در تحقیق حاضر تلاش شده است تا با استفاده از ضوابط طراحی، محیطی ایجاد شود که در آن فضای عملکردی خانه تا حد ممکن رعایت شده باشد و گروه های سنی مختلف در عین داشتن فضای خصوصی خود با هم در تعامل و ارتباط باشند، که این تمهیدات در جهت افزایش اعتماد به نفس و اجتماع پذیری کودکان می باشد.

Keywords:

کودکان بی سرپرست , مراکز نگهداری , اجتماع پذیری , روانشناسی محیط کودک