تاثیر نوع برنامه ریزی ورزشی بر عملکرد اجتماعی و انطباقی دختران دبیرستانی

هدف از پژوهش حاضر، آزمون فرضیه بیش برنامه ریزی درزمینه ورزش و تعیین تاثیر نوع برنامه ریزی ورزشی )عدم مشارکت، مشارکت فراغتی و مشارکت آماتور در ورزش های سازمان یافته( بر عملکرد اجتماعی و انطباقی دختران دبیرستانی بود. در این پژوهش توصیفی پس رویدادی، 270 دانشآموز دختر ) 110 غیرورزشکار، 97 ورزشکار فراغتی و 63 ورزشکار آماتور( نسخه اعتباریابی شده مقیاس عملکرد اجتماعی و انطباقی کودکان و نوجوانان را تکمیل نمودند که داده های حاصل از آن با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمونهای تعقیبی مرتبط در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل گردید. براساس یافته ها، نوع برنامه ریزی ورزشی بر ابعاد عملکرد تحصیلی، روابط با همسالان و وظایف خانگی/ مراقبت از خود تاثیر معناداری داشته است؛ اما اثر آن بر روابط با خانواده به لحاظ آماری معنادار نمی باشد. تحلیل های تعقیبی نیز نشان میدهد که عملکرد تحصیلی گروه آماتور پایین تر از گروه های فراغتی و غیرورزشکار است؛ اما روابط با همسالان در گروه آماتور از گروه فراغتی و غیرورزشکار و نیز روابط با همسالان در گروه فراغتی بالاتر از گروه غیرورزشکار میباشد. علاوهبراین، سطح وظایف خانگی و مراقبت از خود در گروه آماتور بالاتر از گروه غیرورزشکار بوده و در سایر موارد تفاوتها از نظر آماری معنادار نمی باشند. درمجموع، نتایج پیشنهاد میکنند که انتقال مشارکت از ورزش فراغتی به رقابتی، تاثیر مثبتی بر کیفیت عملکرد اجتماعی )روابط با همسالان( و انطباقی )وظایف خانگی و مراقبت از خود( دارد؛ اما ممکن است موجب افت تحصیلی گردد. شایان ذکر است که یافته ها از فرضیه بیش برنامه ریزی درمورد اثرات منفی افزایش در فعالیتهای سازمان یافته حمایت میکند.

Keywords:

بیش برنامه ریزی , مشارکت ورزشی , عملکرد اجتماعی و انطباقی , دختران دبیرستانی