بررسی وضعیت پراکنش اراضی زراعی در استان چهارمحال و بختیاری و ارائه راهکار برای یکپارچه سازی آنها

در مناطق خشک ونیمه خشک تامین آب برای مصارف کشاورزی مستلزم سرمایه‌گذاری سنگین است. از طرفی سرمایه‌گذاری بدون اعمال مدیریت مناسب در دوره بهره‌برداری نمی تواند کارایی چندانی به همراه داشته باشد.یکی از مشکلات بزرگی که فراروی سرمایه‌گذاری و بهره‌برداری از طرحهای کشاورزی به خصوص طرحهای آبیاری در منطقه چهار محال وبختیاری قرار دارد مشکل سنتی بودن سیستم زراعی در بخش اعظمی از دشتهای استان می‌باشد .مهمترین مشکل سنتی بودن سیستم زراعی که روز به روز حادتر می‌شود عدم یک پارچه بودن اراضی است که در بسیاری از موارد مانع سرمایه‌گذاری می‌شود ودر دوره بهره‌برداری نیز مدیریت بهره‌برداری از سیستم را دچارمشکل می‌نماید. .یک پارچه نبودن اراضی تعدد مدیریت را به همراه خواهد داشت وتعدد مدیریت مانع از پیاده کردن سیستم مناسب کاشت داشت و برداشت می‌شود .ابعاد نامناسب اراضی و به تبع آن مناسب نبودن ابعاد وهندسه واحدهای زراعی باعث افت کارایی نهاده‌ها و ضعف سیستم طراحی به خصوص طراحی سیستم آبیاری می‌شود .این نقصان موجبات کاهش راندمان نهاده‌ها بخصوص آب را فراهم می آورد. در این مطالعه ضمن برشمردن مزایای یک پارچه بودن اراضی زراعی و معایب پراکنش آنها از جنبه‌های مختلف، وضعیت پراکنش اراضی دشتهای واقع در استان چهارمحال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این بررسی نشان می‌دهد که اراضی زراعی شهرستان اردل در مقایسه با دیگر شهرستانها پراکنده‌تر بوده و اراضی زراعی شهرستان بروجن به طور نسبی یکپارچه‌تر از دیگر شهرستانها می‌باشد. همچنین در سطح استان کمتر از 50 درصد وسعت اراضی را قطعات کوچکتر از 5 هکتار تشکیل داده است و این در حالی است که بیش از 79 درصد بهره‌برداران در این اراضی مشغول فعالیت هستند از طرفی تنها 4/0 درصد بهره‌برداران در اراضی بزرگتر از 50 هکتار که تنها 4/2 درصد سطح اراضی را شامل می‌شود فعالیت دارند. در ادامه تقویت و توسعه تعاونیهای تولید و شرکتهای سهامی زراعی به عنوان یک راه حل مشکل نبود مدیریت واحد بر سیستم زراعی پیشنهاد شده و توصیه‌هائی در این خصوص ارائه گردیده است.

Keywords:

یکپارچه سازی اراضی , پراکنش اراضی , چهارمحال و بختیاری , تعاونی تولید و شرکت سهامی زراعی