اصول طزاحی فضاهای جمکی با توجه به کیفیت محیطی مطلوب با رویکزد هویت مکان

امروزه فضاهای جمعی دستخوش تغییرات فراوانی شده و عرصه های جمعی یا از میان رفته اند یا کیفیت خود را از دست داده اند. اغتشاش در محیط های شهری و شکل گیری فضاهای گم شده و بی هویت که فاقد عناصر کیفی هستند، بسیار به چشم می خورد. بر این اساس این پژوهش سعی بر خلق فضاهایی دارد که دربرگیرنده معیارهایی خوانایی، ادراک فضایی و بصری، مقیاس انسانی و انسان مداری باشد و به کیفیت زندگی افراد جامعه کمک کند. خلق فضای متنوعی که پذیرای گردهم آیی های منظم، غیررسمی، داوطلبانه، شاد و قابل پیش بینی رد خارج از قلمرو سکونت و کار باشد. رشد سریع شهرها و توسعه کالبدی آن موجب بروز بحران های مختلف در زندگی شهری نظیر مشکلات محیطی و نزول کیفیت محیط شده است. کیفیت محیط شهری یک مفهوم چند بعدی است که به عنوان یکی از ابعاد مهم کیفیت زندگی می تواند تاثیرات همه جانبه ای در زندگی شهروندانداشته باشد. امروزه شهرها به عنوان مهمترین دستاورد تلاش های تکنولوژیکی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی انسان محسوب می شوند. فضاهای عمومی مهمترین بخش یک شهر را تشکیل می دهد. این فضاها مکان هایی هستند که بیشترین برخوردها و کنش های متقابل میان افراد در آنها به وقوع می پیوندد و شامل تمام بخش هایی از شهر هستند که مردم به آنه می پیوندد و مردم به آنها دسترسی فیزیکی و بصری دارند. شواهد حاکی از آن است که عرصه های عمومی در بسیاری از کشورها به شدت مورد تهدید قرار رگفته اند. یکی از مباحثی که در سال های اخیر در ادبیات برنامه ریزی شهر وارد شده و فقدان توجه به آن در مداخلات صورت گرفته در بافت های ناکارآمد شهری احساس می شود، کیفیت محیط و میزان رضایت مندی شهروندان از نواحی سکونتی است. یکی از معانی مهم و موثر در ارتباط انسان و محیط حس تعلق می باشد، که خود از معیارهای ارزیابی محیط های با کیفیت بوده است. هر بنا و اثر معماری اصیل بر ارزش هایی استوار است که تاثیر گذر زمان بر آن کمرنگ است و همچنان با حفظ ارزش های خود می تواند به حیات خود ادامه دهد. هنگامی که صحبت از معماری فردا می شود، این پرسش مطرح می شود که چگونه می توان ارزش های اصیل گذشته را شناسایی و با مصالح و تکنیک های جدید در هم آمیخته و سیر نزولی معماری بر هویت امروز را تغییر جهت داده و در مسیر تازه ای قرار داد، که آنچه که تشکیل دهنده فضاهای معماری فرداست، هویت و معنای اصیل خود را بازیابد. هدف از این مطالعه آن است که معماری یک پدیدیه منفعل نیست که تنها هندسه ای از احجام بر آن حاکم باشد، بلکه ایجاد فضای یکفی و خلق مکانی بهتر است.

Keywords:

فضاهای جمعی , کیفیت , هویت