همانطور که می دانیم ایران کشوری
زلزله خیز است به طوری که در این کشور به طور متوسط هر 2/4 سال یک
زلزله با بزرگی 6/5 ریشتر یا بیشتر رخ می دهد. در طی سال های گذشته بارها شاهد آن بوده ایم که
زلزله های زیادی رخ داده است و همواره بیشترین سهم خسارت از این حوادث نصیب روستاها شده است. ایران کشور نیمه روستایی است و لذا نیمی از سکونت گاه های آن بر بنیاد
معماری بومی وسنتی و به مفهومی گویاتر،
معماری روستایی بنا شده است. پس با در نظر گرفتن مطالب بالا ضرورت پرداختن به بحث
روستا و
بازسازی آن پس از سوانح کاملا آشکار می باشد. متاسفانه در
بازسازی روستاها خصوصا خانه های روستایی توجه زیادی به بافت و شکل
معماری بومی نمی شود و آن را امری پیش پا افتاده می نگارند. تحقیق در تجربیات گذشته کشور از جمله
بازسازی روستهای دشت قزوین پس از
زلزله سال 1342 و یا
بازسازی سکون گاه های ناحیه طبس پس از
زلزله سال 1375 و یا
زلزله گلبافت کرمان و از همه مهمتر
بازسازی های مناطق جنگزده استان خوزستان از سال 1361 به بعد نشان داد که طراحی و ساخت در روستاها چندان ساده و پیش پا افتاده نیست. مکرر دیده شده است که روستاییان ساختمان های محکم و ضد
زلزله را ترک و مجددا با مصالح بومی برای خود خانه ای ساخته اند که در همه ابعاد پاسخگوی نیازهای آنها بوده است. به عنوان مثال می توان به روستاهای رودک و فرسینه اشاره کرد. با توجه به مطالب بالا وجود تحقیقات و مطالعه در مورد روستاهای ایران برای
بازسازی و مقاومت سازی آن ها برای
زلزله امری ضروری به نظر می رسد که در این مقاله سعی شده است به طور کلی به برخی از نکاتی که در
بازسازی و یا
مقاوم سازی روستاها باید به آنها توجه شود و همینطور به چند نکته در مورد بناهای خشتی و روش های اجرای صحیح این بناها اشاره شود.